ΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ

Σε κάθε μία συνεδρία της Βουλής των Ελλήνων ,όταν ομιλούν οι πολιτικοί αρχηγοί ,εμφανίζεται το φαινόμενο ,οι βουλευτές της δικής τους παράταξης να τους χειροκροτόυν ενώ οι άλλοι των υπολοίπων παρατάξεων παραμένουν άπραγοι. Παράλληλα οι από βήματος ομιλούντες αρχηγοί ,εντάσσουν μικρές παύσεις στο λόγο τους ώστε να δίνουν χρόνο στους χειροκροτητές τους να ανταποκριθούν. Το ίδιο φαινόμενο όμως δεν αναπαράγεται όταν από βήματος απευθύνουν το λόγο μικρότερα στελέχη της οποιασδήποτε παράταξης. Εδώ βέβαια δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν : Ή ο ομιλών δεν έχει τίποτα σπουδαίο να πει οπότε δεν αξίζει και να χειροκροτηθεί ,ή τα χειροκροτήματα, οι χειροκροτούντες τα αφιερώνουν μόνο στους αρχηγούς τους μήπως και με αυτό τον τρόπο αποδείξουν και έτσι την προσωπική τους υποταγή και ανέλθουν κανένα σκαλί επιπλέον στην κομματική κλίμακα. Αυτή η συμπεριφορά μας πάει πίσω σε συνεδριάσεις κομματικών επιτροπών επί Σοβιετικής Ένωσης όπου όποτε αναφερόταν το όνομα του Στάλιν, οι συνεδριάζοντες ξεσπούσαν σε "αυθόρμητα" χειροκροτήματα λοξοκοιτάζοντας παράλληλα και τους δίπλα έτσι ώστε να έχουν να δώσουν κάποιον ,αν οποιοσδήποτε έκανε το σφάλμα να κουραστεί και να σταματήσει πρώτος.

Τότε η παράταση των χειροκροτημάτων έφτανε τα πράγματα μέχρι και τη λιποθυμία κάποιων χειροκροτητών. Άλλωστε αυτός ήταν και ο μόνος τρόπος να σταματήσει κάποιος να επευφημεί χωρίς να κατηγορηθεί για προδοτική συμπεριφορά. Αντίστοιχα η χούντα στην Ελλάδα μετέφερε πλήθη χειροκροτητών όπου εμφανιζόταν κάποιος από την τριανδρία των δικτατόρων. Σήμερα όπως ; Έχει άραγε ο "δημοκρατικός" πολιτικός λόγος ανάγκη το συμπλήρωμα του χειροκροτήματος; Το φαινόμενο αυτού του τύπου της επιδοκιμασίας ξεκίνησε από τις αρχαίες παραστάσεις και εφαρμοζόταν πάντοτε εκεί που κάποιοι πρόσφεραν θέαμα ώστε να αμοιφθούν. Συνήθως δε, ήταν οι υποκριτικές ικανότητες δηλαδή η ηθοποιία, το ταλέντο που συγκέντρωνε το αυθόρμητο χειροκρότημα των θεατών. Προφανώς όταν σήμερα στη Βουλή των Ελλήνων ,οι βουλευτές της κυβέρνησης χειροκροτούν για την υπερψήφιση των πιο αντιλαικών μέτρων που έχει δει η σύγρονη ιστορία του τόπου, ανταμοίβουν με αυτόν τον τρόπο τη συλλογική τους ηγεσία για την παράσταση που έδωσε ώστε να μας πείσει πως νοιάζεται για το καλό μας. Το έχω ξαναγράψει αλλά το θεωρώ εξαιρετικά επίκαιρο. Ο Ρίτσος έγραφε στα μονόχορδα του :"Δεν ήταν χαστούκια, χειροκροτήματα ήταν. Σου άφησαν σημάδια".

Υ.Γ Πατρίδα πάνω από όλα είναι ο λαός της, ο αφανής κόσμος της. Αν αυτός εξευτελιστεί και απαξιωθεί, κατά βάθος δεν υπάρχει πατρίδα. Θα μείνουν μόνο τα βουνά και τα λαγκάδια για να τη θυμίζουν. Και σίγουρα δεν θα υπάρχει και κανένας για να χειροκροτήσει.