ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ( τέλος πάντων ) ;

Τις τελευταίες μέρες νοιώθω να εμπαίζεται άγρια η νοημοσύνη μου αλλά ταυτόχρονα και η νοημοσύνη όλων των συμπατριωτών μου. Ακούω συνεχώς από τα μέσα ότι "η τρόικα απαίτησε αυτό... , η τρόικα ζήτησε μείωση ττου 13ου και 14ου μισθού , η τρόικα επιμένει στη μείωση των επικουρικών συντάξεων... και αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι που μας διοχετεύουν αυτή την πληροφόρηση ,πιστεύουν ότι την καταναλώνουμε αμάσητη. Ήταν μια ευκαιρία να μαζευτούν οι εργατικές απολαυές πάνω στην αναμπουμπούλα. Αν όντως βέβαια η τρόικα απαιτεί όλα αυτά , τότε τα πράγματα είναι πολύ απλά διότι δεν χρειάζεται να προβληματιζόμαστε για το τι θα ψηφίσουμε στις επόμενες εκλογές εφόσον τελικά κυβερνά η τρόικα. Σε τελική ανάλυση βέβαια και που ψηφίζουμε να μας κυβερνήσουν έστω αυτοί που ψηφίζουμε ,στην πορεία μας προκύπτουν άλλοι ,διορισμένοι όπως ο κυρ Λουκάς μας ο συμπαθητικούλης . ( τουλάχιστον έτσι θέλουν να μας τον πλασσάρουν.συμπαθητικούλη, εργατικούλη και τιμιούλη ).

Από την άλλη ως πολίτης αυτού του κράτους αισθάνομαι ότι εκπληρώνω στο έπακρο τις υποχρεώσεις μου από τον καιρό που εντάχτηκα στην παραγωγική διαδικασία και μέχρι σήμερα. Υπηρέτησα στο στρατό ,και μάλιστα εικοσιπέντε μήνες, μορφώθηκα (σύμφωνα με την κρατούσα αντίληψη περί μόρφωσης ,γιατί όποιος θεωρεί τον εαυτό του μορφωμένο ,είναι το λιγότερο βλάκας),έπιασα δουλειά για να μπορώ να συμμετέχω και στην έμμεση και στην άμεση φορολογία ,ψήφιζα ανελιπώς,έκανα παιδιά για να διαιωνίσω την ύπαρξη κορόιδων και το κυριότερο ,κατανάλωνα ότι μου ζητούσαν. Προσπαθώ λοιπόν να καταλάβω πού έκανα λάθος και έχει έρθει ο κόσμος ανάποδα; Μήπως όλα αυτά τα χρόνια συναινούσα με την ψήφο μου και ταυτόχρονα με την αδράνεια μου στην άνοδο στην εξουσία λάθος ανθρώπων που τελικά σαν καρκίνωμα προσκολήθηκαν στην κοινωνία μας ,γίναν αναπόσπαστο κομμάτι της σκέψης μας έτσι ώστε πάντα να είμαστε εγλωβισμένοι στο δίλημμα ,"ποιόν από τους δύο ή από τους τρεις ή από τους τέσσερις να ψηφίσω;" Νοιώθω ότι η σκέψη μου έχει χάσει τη συννοχή της γιατί κυριολεκτικά δεν μπορώ να κατανοήσω πως είναι δυνατόν άνθρωποι που υποτίθεται ότι νοιάζονται για τον τόπο να ψηφίζουν την επιστροφή της ελληνικής κοινωνίας εκατό χρόνια πριν και μετά να αλληλοσυγχαίρονται γι αυτό.( Να ήταν δε και εκλεγμένοι...). Ίσως βέβαια εγώ που διδάσκω ιστορία να έπρεπε να χαίρομαι γιατί θα δω από πρώτο χέρι πως ήταν η ζωή πριν από εκατό χρόνια αλλά ειλικρινά αυτή τη γνώση θα επιθυμούσα να μην την είχα. Στη χώρα που γέννησε τη συμμετοχική δημοκρατία ,ανεχτήκαμε να μας κυβερνούν ,μη εκλεγμένοι και τους αφήσαμε να υποθηκεύουν το μέλλον μας και να διαγράφουν τις όποιες κοινωνικές κατακτήσεις μας. Παράλληλα κάποιοι πολιτικοί κάνουν επίκληση στον πατριωτισμό μας ενώ με τα τελευταία γεγονότα η λέξη πατρίδα καθίσταται κάτι ανάλογο του συμπαθούς κινέζικου αρκούδου πάντα: είδος προς εξαφάνιση.

Εδώ θα ήθελα να εκφράσω και την απορία πώς γίνεται και εργαζόμενοι που πλήττονται από τα μέτρα το ίδιο με κάθε εργαζόμενο (εννοώ φυσικά τα όργανα ασφαλείας- το από ποιόν είναι άλλο θέμα-) ,να ξεσπούν με τέτοι μίσος εναντίον ανθρώπων που βρίσκονται στην ίδια μοίρα με αυτούς και απλώς διεκδικούν τα αυτονόητα. Το θέμα αυτό δεν έχει τελειωμό και δεν γράφω κάτι που δεν έχει ήδη ειπωθεί, απλώς ήθελα και εγώ να ενώσω τη φωνή μου με τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που οδηγούνται στην εξαθλίωση. Τελειώνοντας θέλω να πω ότι από το δημοτικό ακόμη έννοιωθα μια περηφάνεια που ήμουν έλληνας (δεν ξέρω αν τη νοιώθω πια το ίδιο ) και χαιρόμουν να ακούω πως οι κατακτητές Ρωμαίοι δήλωναν πως παρότι κατέκτησαν τους Έλληνες με τα όπλα ,εκείνοι τους κατέκτησαν με το πνεύμα. Αυτό μου σημάδεψε τη ζωή και η καταλυτική δύναμη του πνεύματος έγινε η πυξίδα αναζήτησης στη ζωή μου. Δυστυχώς το ανωτέρω πρέπει να συμπληρώσουν πλέον οι Γερμανοί λέγοντας πως τους Έλληνες δεν κατάφεραν να τους κατακτήσουν με τα όπλα αλλά με μια δανειακή σύμβαση. Επειδή δε το πνεύμα πάντα θα ελλόχευε να τους κατακτήσει ,ζήτησαν και μια μείωση δαπανών για την παιδεία, μια μείωση διδακτικού προσωπικού ένα σχετικό συμμάζεμα σε σχολεία με συγχωνεύσεις καταργήσεις κλπ, κλπ. Και εμείς ,οι πάλαι ποτέ περήφανοι και εθνικά ανέξάρτητοι, το δεχτήκαμε. Τόσο απλά. Όσο για το ερώτημα ,ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο τελικά ,το αφήνω στη διακριτική ευχέρεια του καθενός να το αποφασίσει. Υ.Γ 1 Εν τω μεταξύ κτίρια κατεδαφίζονται, μαγαζιά κλείνουν ,σημεία αναφοράς εξαφανίζονται αρνούμενα να συνεισφέρουν στη διατήρηση της συλλογικής μνήμης. Και η πόλη αλλάζει, και γίνεται αφιλόξενη και εχθρική. Η Αθήνα των παιδικών μας χρόνων δεν έχει κανένα κοινό σημείο με τις παραστάσεις που προσλαμβάνουν τα παιδιά του "τώρα". Υ.Γ 2 Είναι τουλάχιστον υποκρισία να χύνονται κροκοδείλια δάκρυα για τα νεοκλασικά κτήρια που κάηκαν όταν επί μισό αιώνα η κρατική αδιαφορία τα παραδίδει ανάλγητα στη μπουλντόζα του κάθε τυχάρπαστου εκσυγχρονιστή.