ΖΩΗ

Ζωή. Μια τόσο μικρή λέξη που περικλείει ένα εναγώνιο ερώτημα για την ύπαρξη μας ,για το ποιοί είμαστε ,από που ερχόμαστε και που πάμε.
Σε αυτήν την προσπάθεια κατανόησης κάναμε πολλές κατατάξεις και ομαδοποιήσεις θεωρώντας τον εαυτό μας κορυφή στην όποια κλίμακα δημιουργίας . Από κάτω δε από εμάς εντάξαμε ότι στο αντιληπτικό πεδίο μας φαινόταν ότι μας πλησίαζε περισσότερο, όπως ας πούμε τα θηλαστικά.

Πιο κάτω τοποθετήσαμε άλλες μορφές ζωής  τελικά όμως όλα τα κάναμε βασιζόμενοι στην ανθρωποκεντρική αντίληψη. Τα σκυλιά τα βρήκαμε συμπαθή και τα εκπαιδεύσαμε να μας δίνουν το "χέρι" τους παρότι ως γνωστόν έχουν μόνο πόδια.Τις γάτες τις εγκλωβίσαμε σε διαμερίσματα και τις θεωρήσαμε αχάριστες όποτε αρνήθηκαν τα χάδια μας.
Ακόμη και τον Θεό τον φτιάξαμε καθ'ομοίωση μας και τον φορτώσαμε με ανθρώπινες ιδιόητες όπως την επιβάβευση ,την τιμωρία ,την ανάγκη να τον αγαπάμε και να τον υμνούμε και ούτω καθεξής.
Όμως το θέμα του σημερινού μου προβληματισμού δεν είναι αυτό.
Η σκέψη μου σκοντάφτει σε ένα διαχωρισμό που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι για τον κόσμο που μας περιβάλει ,αποκαλώντας τα έμβια, οργανικό κόσμο και τα υπόλοιπα ,τα καθ'ημάς ,άνευ ζωής , ανόργανο.
Ο ανόργανος κόσμος λοιπόν στερείται ζωής .Είναι όμως έτσι ; Και τελικά τι είναι ζωή ;
Είναι η συνειδητότητα της ύπαρξης ; Eίναι η δυνατότητα αναπαραγωγής του είδους ; Είναι η αντίδραση σε εξωτερικά ερεθίσματα  ; Είναι η κίνηση ;
Τελικά μήπως έχουμε πέσει τελείως έξω σε αυτούς τους διαχωρισμούς και ότι μα ότι υπάρχει στη φύση είναι ζωντανό και απλώς εμείς δεν μπορούμε να το συλλάβουμε γιατί το αντιληπτικό μας πεδίο είναι αρκετά στενό; Για να το πω πιο απλά και πιο σύγχρονα ,μήπως ο επεξεργαστής μας δεν επαρκεί ;
Πιστεύω ότι ένας πλανήτης είναι ένας νοήμων οργανισμός. Με δυνατότητες όμως και τρόπο έκφρασης που μας ξεπερνούν κατά πολύ σε σημείο που να μη μπορούμε να το δούμε.

Ένας οργανισμός που υπάρχει εκατομμύρια χρόνια εμφανίζει σίγουρα διαφορετική ταχύτητα σκέψης από τη δική μας σίγουρα σχεδόν ακίνητη στα μάτια του εξωτερικού παρατηρητή αλλά για να το πάμε και ακόμη μακρύτερα γιατί ένας ζωντανός οργανισμός πρέπει να σκέφτεται; Μήπως η σκέψη μας πήγε κάποιο επίπεδο πιο πάνω ;μάλλον η αλλαζονεία μας και η υπερεκμετάλλευση των πόρων της γης μας οδηγούν στην καταστροφή του ίδιου μας του σπιτιού οπότε για ποιά νοημοσύνη μιλάμε ;
Είναι ακριβώς η ίδια περίπτωση με το να έχουμε την απαίτηση ,μια κάμπια να αντιληφθεί πόσο νοήμονα όντα είμαστε.( ελπίζω στα μάτια ενός ουδέτερου παρατηρητή να έχουμε περισσότερο μυαλό από μία κάμπια ).
Άλλωστε αν πάρουμε για παράδειγμα τον πλανήτη μας ,δεν είναι ένα σύστημα διαρκώς μεταβαλλόμενο; Συμφωνούμε όλοι ότι είχε αρχή και ότι κάποτε θα γεράσει και θα πεθάνει.
Στο μεσοδιάστημα ο πλανήτης ζει και το αποδεικνύει γιατί έχει κυκλοφορία , τα ποτάμια ,έχει ζωτικά όργανα και θερμοκρασία που δείχνει υγεία, ή όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια ασθένεια,ζεσταίνεται, παγώνει ,ιδρώνει , αναπτύσσει παράσιτα στο σώμα του (την πανίδα  συμπεριλαμβανομένων κυρίως ημών των ανθρώπων) με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εμείς πάνουμε ψείρες ακάρεα ή ψύλλους .
Επιπλέον όπως όλο το σύμπαν αποτελελείται από πλανητικά συστήματα έτσι και οι δομές ημών των οργανικών όντων αποτελούνται από πλανητικά συστήματα που περιστρεφονται γύρω από πυρήνες.
Μιλάω για τα άτομα και τα μόρια, μιλάω για τα χημικά στοιχεία της φύσης που με τις στοιβάδες τους αποτελούν απειροελαχίστως μικρά ηλιακά συστήματα καθ'ομοίωη των ορατών που τα θεωρούμε ανόργανα.
Τέλος υπάρχει ένα κοινό στοιχείο μεταξύ αυτων των γιγάντων και του είδους μας και αυτό είναι η έλξη. Έλκουμε πρόσωπα και καταστάσεις όπως και ελκόμαστε αντιστοίχως και έτσι καταφέρνουμε να βρίσκουμε στη ζωή μας μια ισορροπία με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ένας πλανήτης διατηρεί μέσω των αλληλεπιδρώντων έλξεων τη θέση του στο χώρο. Τα πάντα λοιπόν είναι θέμα κλίμακας, όπου η πεταλούδα ζει απειροελάχιστα για μας που τη θαυμάζουμε αλλά η ίδια αντιλαμβάνεται τη ζωή της ως ένα κύκλο πλήρη ημερών. Με τον ίδιο τρόπο ο βίος μας είναι μερικοί χτύποι του ρολογιού μπροστά σε μια σεγκόια ένα δέντρο που ξεπερνά τα χίλια χρόνια αλλά και που του ίδιου αυτού του δέντρου ο κύκλος φαντάζει ασήμαντος μπροστά στη ζωή ενός ουράνιου σώματος. Με οικολογική συνείδηση ή όχι εμείς νομοτελειακά θα αποσυρθούμε σε μερικά χρόνια αργά ή γρήγορα και ο φιλόξενος πλανήτης μας κάποτε θα αφηγείται με τον τρόπο του στο σύμπαν ότι ύστερα από ένα σύντομο διάλλειμα ατονίας ,από τότε που εξαφανίστηκαν τα παράσιτα από το σώμα του ,νοιώθει ξανά υγιής.