Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ

Ερχονται κάτι στιγμές που νοιώθεις ότι θα ήθελες να μιλήσεις και να πεις πράγματα ,αλλά δεν πρόλαβες.
Που υπήρχαν άνθρωποι που έστω και μια φορά θα ήθελες να τους απευθυνθείς  και να σου απευθυνθούν ,αλλά δεν έτυχε,δεν βρέθηκε ο χρόνος ,δε βοήθησε η συγκυρία.
Και οι πραγματικοί άνθρωποι ,όλο και λιγοστεύουν.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, εκτός από την αντικειμενική φτώχεια μας  ,στην οποία μας βύθισε ,μας έκανε και κατά πολύ φτωχότερους ως χώρα λόγω της απώλειας δύο κατά τη γνώμη μου τεράστιων ανδρών ,δειγμάτων ήθους και δεοντολογίας.
Μιλάω για το Θανάση Βέγγο και το Λεωνίδα Κύρκο.
Ξέρω πολλοί θα θεωρήσουν ότι τα μεγέθη ή αν θέλετε τα σημεία αναφοράς είναι ανόμοια αλλά βαθιά μέσα τους το υλικό από το οποίο ήταν φτιαγμένοι ήταν αυτό που κάνει τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν.
Δε θα μπω σε βιογραφικά στοιχεία ,τα οποία ετσι και αλλιώς τα βρίσκει κανείς οπουδήποτε αρκεί να  ενδιαφερθεί.
Θα μιλήσω για το βαθύ συναίσθημα που προκαλούσαν ακόμη και μόνο με την παρουσία τους.
Αρχίζοντας από το Λεωνίδα τον Κύρκο θα κάνω σαφές ότι η αναφορά αυτή δεν έχει τίποτα το κομματικό.

Τον θαύμασα για την εμμονή στα πιστεύω του ,για την προσήλωση στις ιδέες του και για τη βαθιά του ζέση να τις μεταλαμπαδεύσει.
Άπειρες φορές είχα ακούσει άτομα του περιβάλλοντός μου να λένε ," θα τον ψήφιζα αν δεν ανήκε στην Αριστερά ", ή να σχολιάζουν το εκλογικό σύστημα που δεν επέτρεπε να ψηφίζονται και υποψήφιοι άλλων κομμάτων.
Ο Λεωνίδας ήταν ένας δεινός ρήτορας όχι όμως από αυτούς που σε παγιδεύουν σε σοφιστείες και σε οδηγούν εκεί που θέλουν αλλά από εκείνους που ξυπνούν μέσα σου την ανάγκη να συμμετάσχεις έστω και από αντίπαλη έπαλξη.Όταν δε ο λόγος του κόπαζε ,έβγαζε για το ακροατήριο του τη φυσαρμόνικά του και έπαιζε μουσική, καθιστώντας σαφές σε όσους καταλάβαιναν ,ότι εκείνη τη στιγμή κατέθετε την ψυχή του.
Κατηγορήθηκε από τους κιτρινιστές μόνο και μόνο επειδή ανήκε σε ένα μικρό χώρο με μικρή πρόσβαση στα μέσα και άρα με ελάχιστες δυνατότητες άμυνας.Όμως από αυτό άντλησε ακόμη περισσότερη δύναμη και πάλαιψε τον κιτρινισμό και την παραπληροφόρηση μέχρι τέλους.
Φυλακίστηκε  και καταδικάστηκε σε θάνατο από το καθεστώς της εποχής που δεν αναγνώριζε δικαίωμα σε μια άλλη πίστη ,έστω λανθασμένη ,και έμμεινε μέσα περιμένοντας το θάνατο κάθε μέρα επί δώδεκα χρόνια ,μέχρι να έρθει η δημοκρατία και να δοθεί χάρη σε όλους τους αντιφρονούντες.
Ο ίδιος όμως ποτέ δεν εγκατέλειψε την πίστη του  στις ιδέες του για μια καλύτερη Ελλάδα που θα ερχόταν μέσα από την ισότητα των ανθρώπων.
Σαν υπέρτατη τιμή αναγνώρισης ο Συνασπισμός στις τελευταίες εκλογές τον πρότεινε για πρόεδρο Δημοκρατίας. Φυσικά όπως γνωρίζετε δεν εξελέγη γιατί εκεί παίζονται πλέον άλλα παιχνίδια και ο δικοματισμός δεν αφήνει περιθώρια για ρομαντισμούς.
Μας άφησε τη σκέψη του ,τα βιβλία του και τη φοβερά γενναία και ειλικρινή ρήση του
" σύντροφοι ,ευτυχώς ηττηθήκαμε."

Για το Θανάση το Βέγγο έχω να πω ότι όπως χιλιάδες άλλοι άνθρωποι ,μεγάλωσα με τις ταινίες του και μπορώ να περηφανευτώ ότι τις ξέρω όλες απέξω μαζί με τις ατάκες που τις συνοδεύουν.
Είναι ο άνθρωπος που εκφράζει ένα τύπο έλληνα που σήμερα πάει να εκλείψει. Αυτόν του έντιμου και εργατικού. Όμως δεν ήταν οι ρόλοι που ενσάρκωνε που μας οδήγησαν σε αυτό το συμπέρασμα . Ήταν ο ίδιος ο εαυτός του και η προσωπικότητά του που αντανακλούσε αυτή την ποιότητα.
Ο Θανάσης μας κέρδιζε γιατί αναγνωρίζαμε σε αυτόν στοιχεία του εαυτού μας αλλά και στοιχεία που θα θέλαμε να είχαμε χωρίς να τα έχουμε όμως.
Ίσως είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που όταν στον επικήδειο του οι πολιτικοί  έλεγαν ότι χάσαμε ένα δικό μας άνθρωπο , έλεγαν αλήθεια.
Φανταστείτε ότι ανάγκασε τους πολιτικούς να πούνε κάτι με το οποίο συμφωνούμε!
Βαθύτατα ανθρώπινος και αντιηρωικός έδωσε ρεσιτάλ ηθοποιίας σε δραματικές ταινίες ,παράλληλα διασκέδασε  γεννεές επί γεννεών με τις κωμωδίες του.
Ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο ο μέσος Έλληνας εύκολα ταυτιζόταν γιατί μέσα από τις περιπέτειες και τα παθήματά του αναγνώριζε τον εαυτό του.
Θυμώνω δε ,όταν συναντώ ανθρώπους που απορρίπτουν την καλλιτεχνική του διάσταση μένοντας μόνο στο αεικίνητό του που έστω και αυτό περιείχε έντονα στοιχεία ενός ανθρώπου που είναι ένα θέατρο μόνος του.
Ακόμη και όταν τράκαρε σε ένα ατύχημα παρολίγον θανατηφόρο ,βγήκε και ζήτησε συγγνώμη από τον κόσμο γιατί παραβίασε τους κανόνες ασφαλείας και κατά τη γνώμη του ,με αυτόν τον τρόπο λειτούργησε ως αρνητικό πρότυπο.
Δεν λέω κάτι καινούργιο ,δεν προσθέτω τίποτα στα όσα έχουν γραφεί απλώς θέλω να γράψω σε αυτούς τους δύο ανθρώπους  ελπίζοντας ότι το κυβερνοδιάστημα κάπου συνδέεται με τον παράδεισο  των καλών ανθρώπων και το κείμενο αυτό θα βρει τους παραλήπτες του,
Κλείνοντας θα επιθυμούσα  να τους εκφράσω έστω και τώρα το θαυμασμό μου και την ευγνωμοσύνη μου για τα όσα έκαναν για  την Ελλάδα και παράλληλα να καταθέσω τη θλίψη μου για τη φτωχότερη κοινωνία μέσα στην οποία μας άφησαν.
Όπως λέει και ένα τραγούδι των σουηδών E.S.T , if we meet again, I'll  tell you how I feel.