ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ TOY ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Τελείωσε άλλο ένα καλοκαίρι και πήρε μέσα μας σειρά η προσμονή για το επόμενο.
Το επόμενο που θα έρθει νομοτελειακά σε ένα χρόνο αλλά μέχρι να γίνει αυτό θα έχουν παρεμβληθεί αρκετά γεγονότα είτε προσωπικού είτε γενικότερου χαρακτήρα ,που και μόνο η εικασία τους μας φοβίζει.
Ας απολαύσουμε το παρόν λοιπόν και ας δούμε ότι το καλακαίρι μας άφησε σαν κληρονομιά.
Ας γυρίσουμε πίσω στις συμπυκνωμένες αναμνήσεις που περικλείονται στο πλαίσιο μιας φωτογραφίας.

Κάποτε στα μαθηματικά ορίζαμε την ευθεία σαν το ευθύγραμμο διάστημα που ορίζει δύο σημεία.
Αυτό ακριβώς είναι και η φωτογραφία. Ένα ευθύγραμμο διάστημα ( που είναι ο χρόνος ) και της οποίας τα δύο σημεία είναι αφ'ενός ,η στιγμή που τραβήχτηκε, αφ'ετέρου η στιγμή που την κοιτάζουμε .
Έτσι κάθε φορά που επανερχόμαστε και κοιτάζουμε αυτή τη φωτογραφία ,το μήκος του χρόνου μεγαλώνει και μεγαλώνει και κάποια στιγμή εμείς οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της φωτογραφίας φτάνουμμε να μην αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας.
Από την άλλη όταν η φωτογραφία είναι πρόσφατη μας ενεργοποιεί μια σειρά από θύμισες και μια έντονη τάση να διεισδύσουμε μέσα στη φωτογραφία για να ξαναζήσουμε το καλοκαίρι που μόλις έχει περάσει.
Τότε είναι που αρχίζουμε να παρατηρούμε πράγματα που ούτε κατά διάνοια δεν είχαμε προσέξει αλλά ίσως και να ήταν αυτός ακριβώς ο λόγος που τραβήξαμε τη φωτογραφία.
Για να τα ανακαλύψουμε σιγά σιγά αργότερα.

Για παράδειγμα αυτή η θάλασσα με τον ήλιo να παιχνιδίζει πάνω της και να της αλλάζει σε μερικά σημεία το χρώμα. Το είχα προσέξει άραγε αυτό το βαθύ μπλε με το κατά τόπους χρυσό όταν ήμουν εκεί και κάποιος αόρατος μου σκηνοθετούσε αυτό το τοπίο;Είχα προσέξει αυτή τη βάρκα που σε απόλυτη αταραξία ερχόταν να σχηματίσει το είδωλό της πάνω στο νερό ,τόσο ακίνητο ώστε να μην μπορείς να πεις με σιγουριά αν είναι καθρέφτισμα ή μια ιδιοτροπία της οπτικής;
Και αυτές οι φάτσες οι παιδικές, οι χαρούμενες που κοιτάζουν το φακό αυθαδιάζοντάς του γεμάτες ζωντάνια και εμπιστοσύνη  θα καταφέρουν να διατηρήσουν μέσα τους αυτή τη φλόγα για πάντα έτσι ώστε να παίρνουμε και εμείς δύναμη κοιτάζοντάς τες ;

Και εξακολουθούμε να θαυμάζουμε τις φωτογραφίες ενώ ο χρόνος περνά και σαν φυσική παρουσία η εικόνα μας απομακρύνεται από αυτό που αυτές δείχνουν. Ευτυχώς για μας ,στον υπολογιστή που είναι αποθηκευμένες, δεν κιτρινίζουν, μόνη μας ανησυχία πλέον για τη διατήρηση τους είναι ο σκληρός δίσκος του μηχανήματος και η κατάσταση που αυτός βρίσκεται.
Μερικές φορές και ενώ τα χρόνια κυλούν πιάνουμε τον εαυτό μας να αναρρωτιέται αν μοιάζουμε πιά με αυτό που δείχνει η φωτογραφία. Μερικές φορές μας  λένε  το ίδιο ακριβώς κάποιοι άλλοι κατάμουτρα και τότε ενοχλούμαστε. Εν τω μεταξύ η φωτογραφία συνεχίζει το ταξίδι της μέσα στο χρόνο ,όπως και εμείς, σε αντίθετες όμως κατευθύνσεις.

Περιδιαβαίνοντας σελίδες φίλων στο facebook πέφτουμε σε τίτλους άλμπουμ και κάνουμε μία στάση. Κοιτάζουμε τις φωτογραφίες των άλλων σχεδόν αδιάφορα και συνεχίζουμε.
Γνωρίζουμε ότι και με τις δικές μας φωτογραφίες γίνεται ακριβώς το ίδιο.Πόσο ευτυχισμένη να ήταν η στιγμή που τραβήχτηκε η φωτογραφία αυτή άραγε και τι έχει μείνει ως ανάμνηση από εκείνη τη στιγμή, σήμερα ; Σίγουρα η καρδιά μας και η ψυχή μας έχει άλλο σκληρό δίσκο και έχει κρατήσει άλλες στιγμές και άλλα περιστατικά με εντελώς διαφορετικά κριτήρια αξιολόγησης.
Παρόλα αυτά συνεχίζουμε να τραβάμε εκατοντάδες φωτογραφίες ανά περίσταση ελπίζοντας να κλείσουμε το καλοκαίρι σε μιά στιγμή,  ελπίζοντας να δέσουμε τα νειάτα μας με μία ισχυρή κόλλα στιγμής που δεν πρόκειται να ξεθωριάσει ποτέ.
Ύστερα κλείνοντας τον υπολογιστή ,στην απέναντι πλευρά του δωματίου, πιάνουμε την αντανάκλασή μας σε έναν καθρέφτη.
Σε λίγο, σαν να μην έγινε τίποτα περιμένουμε το επόμενο καλοκαίρι.