Πάει καιρός που έχω να ασχοληθώ με βιβλιοκριτική από αυτήν εδώ την θέση αν και στο μεσοδιάστημα από την τελευταία δημοσίευση έχουν παρεμβληθεί αρκετές αναγνώσεις βιβλίων τα οποία από ότι φαίνεται δεν τράβηξαν τόσο την προσοχή μου ώστε να κθήσω κάτω και να προσπαθήσω να τα παρουσιάσω.
Όμως η αναμονή ανταμοίβει και τελικά έπεσε στα χέρια μου ένα εξαιρετικό βιβλίο , το " Λίγες και μία νύχτες " του Ισίδωρου Ζουργού που από τον καιρό που διάβασα το πρώτο του πόνημα μέχρι σήμερα , αποτελεί για μένα σημείο αναφοράς καθότι τον θεωρώ τον κορυφαίο εν ζωή Έλληνα συγγραφέα.
Παράλληλα διάβαζα και το 'Αηδόνι" της Kristin Hannah και τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα πως τίποτε δεν είναι τυχαίο στη ζωή , ακόμη και αυτή η επιλογή της παράλληλης πορείας δύο βιβλίων μέσα από την ανάγνωση.
Ξεκινώντας και τα δύο από διαφορετικές αφετηρίες και έχοντας διαφορετικά σκηνικά , καταλήγουν έστω και απλώς εφαπτόμενα στο τεράστιο θέμα του εβραικού ολοκαυτώματος μέσα από ιστορίες παιδιών που έμειναν ορφανά γιατί οι γονείς τους κατέληξαν σε κάποιο Άουσβιτς και που κάποιο τυχερό αστέρι ανέλαβε να τα σώσει προσφέροντας τους την ασφάλεια κάποιας χριστιανικής οικογένειας μαζί με κάποια καινούργια ταυτότητα. Εδώ και στα δύο βιβλία οι πρωταγωνιστές μεταβάλλονται σε αγγέλους σωτηρίας αυτών των παιδιών προσφέροντας τους ασφάλεια , αγάπη και στιγμές ευτυχίας για να έρθει εντελώς απροσδόκητα το νεοσυσταθέν μετά τον πόλεμο, κράτος του Ισραήλ να τα διεκδικήσει πίσω αυτά τα παιδιά σαν νέα σπορά ελπίδας για τον λαό του αλλά κυριολεκτικά δημιουργώντας ένα νέο παιδομάζωμα , μια ακόμα συναισθηματική άλωση στις ψυχές αυτών των τόσο ταλαιπωρημένων παιδιών.
Από αυτή την άποψη λοιπόν τα δύο βιβλία λειτουργούν ως ιστορικές πηγές και μας περιγάφουν το ίδιο γεγονός με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και από διαφορετική οπτική γωνία , δίνοντάς μας μία γνώση για ένα γεγονός που οι περισσότεροι από εμάς τους αναγνώστες αγνοούσαμε πως είχε συμβεί.
Πιο ειδικά τώρα , στο βιβλίο του Ζουργού έχουμε την ιστορία ενός αγοριού που ξεκινώντας από πολύ λαικά στρώματα ,ζώντας ως παραγιός δίπλα στον πλούτο και την πολυτέλεια , αποφασίζει να πολεμήσει με όλο του το είναι για να αφήσει πίσω του τη μιζέρια και μια μέρα να γίνει κομμάτι αυτής της μαγικής κοινωνίας που τόσο στα παιδικά του μάτια τον έχει μαγνητίσει.
Η ιστορία ακολουθεί το νεαρό αυτό άτομο , από τον καιρό της εξορίας του τελευταίου σουλτάνου , Αβδούλ Χαμίτ , στη Θεσσαλονίκη μέχρι και τα βαθιά του γεράματα, κάπου στο τώρα.
Παράλληλα χρησιμοποιώντας ένα αφηγηματικό εύρημα ο πρωταγωνιστής μας γέρος πλέον και τυφλός προσλαμβάνει έναν φέρελπι συγγραφέα να του γράψει την ιστορία της ζωής του και κατ' αυτό τον τρόπο όταν παρακολουθούμε την εξιστόρηση των γεγονότων είναι σαν να βλέπουμε μια εικόνα μέσα από την εικόνα , σαν ο συγγραφέας να κοιτάζεται στον καθρέφτη αλλά να ανακαλύπτει ένα διαφορετικό πρόσωπο από το δικό του.
Φυσικά σε όλο το έργο βασικός πρωταγωνιστής εκτός από τους ανθρώπους παραμένει η πόλη της Θεσσαλονίκης για την οποία ο Ζουργός δεν μπορεί να κρύψει τη λατρεία του και η οποία μας αφηγείται βήμα βήμα τη δική της ιστορία.
Όπως κάθε βιβλίο του Ζουργού , πολυεπίπεδο και απολαυστικό.
Το Αηδόνι είναι ένα βιβλίο για τους αφανείς ανθρώπους , για τους ανηρωικούς ήρωες που επιλέγουν να υψωθούν πάνω από το ανάστημά τους όταν η μοίρα το απαιτεί.
Εδώ έχουμε την ιστορία δύο κοριτσιών , δύο αδελφών κατά τα χρόνια της γερμανικής κατοχής στη Γαλλία. Φαινομενικά διαφορετκές και με αντίθετες προσεγγίσεις στη ζωή και σε όλες της τις εκφάνσεις όπως ο έρωτας και ο θάνατος , έρχονται σε σύγκρουση μεταξύ τους ενώ υπηρετούν τον ίδιο ακριβώς σκοπό , την αντίσταση απένατι στους ναζί , χωρίς καμία ποτέ να θέλει να φανερώσει στην άλλη το μέγεθος της εμπλοκής της στις αντιστασιακές ομάδες.
Πίσω από μια επιφανειακά απλή ιστορία, παρακολουθούμε πως επέρχεται η συνειδητοποίηση τους και η αίσθηση του "φυλάττειν Θερμοπύλας".
Παράλληλα βλέπουμε πώς ο απλός άνθρωπος γίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη ήρωας και πόσο εύκολα επιστρέφει στην απλή καθημερινή ζωή όταν η ειρήνη απλώσει το πέπλο της λήθης της και θύτες και θύματα προσποιηθούν πως αυτός ο εφιάλτης του πολέμου δεν συνέβη ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου