Κακά κουσούρια αποκτήσαμε τώρα τελευταία.
Διαβάζω σταθερά λιγότερα βιβλία από ότι λίγο καιρό πριν και δείχνω μεγάλη απροθυμία να ολοκληρώσω έναν τίτλο.
Ίσως μερικές φορές να φταίει και η επιλογή των θεμάτων.
Μέσα σε δύο μήνες έχουν διαβαστεί ελάχιστα βιβλία και προσπαθώ να καταλάβω τι προκαλεί αυτήν την αποχή.
Ας αρχίσω λοιπόν.
Διάβασα το " Εκ Πειραιώς " του Δυονύση Χαριτόπουλου από τις εκδόσεις Τόπος.
Ένα βιωματικό βιβλίο γραμμένο ως φόρος τιμής στην πόλη του αλλά και αρκετά άνισο.
Μαθαίνει κανείς για γειτονιές του παλιού Πειραιά για έθιμα του παρελθόντος και γίνεται αναφορά σε πρόσωπα που κάποτε έζησαν εκεί.
Η πολλή αγάπη για την πόλη του δημιουργεί κάποιους πλατειασμούς αλλά όταν μιλάει κανείς για κάτι που αγαπάει,όλα του συγχωρούνται.
Κατόπιν διάβασα το εκπληκτικό ιστορικό βιβλίο για τον Αριστείδη Στεργιάδη τον Ύπατο αρμοστή Σμύρνης επί Μικρασιατικής καταστροφής.
Ο Στεργιάδης είναι αμφιλεγόμενη και αινιγματική προσωπικότητα αλλά πάντοτε ότι και να διάβαζα γι αυτόν είχε μια αρνητική νότα στο κλείσιμο.
Εδώ γίνεται μια παράθεση καταθέσεων από εννιά διαφορετικά άτομα τα οποία καλύπτουν όλες τις οπτικές γωνίες από πλήρη απόρριψη μέχρι και καθολική αποδοχή, κάτι εξαιρετικά χρήσιμο για την ιστορική μελέτη.
Παράλληλα θυμόμαστε για άλλη μια φορά την τραγωδία της φυλής μας που συνέβη επειδή έτσι κάποιοι αποφάσισαν. Δυστυχώς αυτό συνέβη ερήμην των ανθρώπων που ήταν άμεσα εμπλεκόμενοι και τελικά οδηγήθηκαν στον ξεριζωμό
Διάβασα επίσης το Ανατολή Δύση του Σαλμάν Ρούσντι.
Ξέρετε του κάποτε καταδικασμένου από τους φανατικούς ισλαμιστές εξαιτίας του βιβλίου του "σατανικοί στίχοι".
Σήμερα η θανατική του καταδίκη έχει αρθεί και ζει ελεύθερος στο Λονδίνο και χωρίς μάλιστα σωματοφύλακες.
Το βιβλίο αυτό μιλάει σε μικρές ιστορίες για την καθημερινότητα που αντιμετωπίζουν οι μουσουλμάνοι στη χώρα τους ή στη Δύση εξ ου και ο τίτλος.
Παλιά έκδοση και χωρίς ιδιαίτερο βάθος οι ιστορίες .
Σειρά είχε το εκπληκτικό βιβλίο του Μαζάουερ "Τα Βαλκάνια".
Κατά τη γνώμη μου ο Μαζάουερ είναι ο κορυφαίος εν ζωή ιστορικός και έχουμε ανάγκη την καθαρή ματιά του σε θέματα που μας αφορούν άμεσα.
Εδώ παρουσιάζει μια συνοπτική ιστορία των βαλκανίων με την παράλληλη εξιστόρηση του πώς δημιουργήθηκε εθνική συνείδηση σε πολλές κοινωνικές ομάδες που συνοικούσαν στην περιοχή.
Φιλέλληνας αλλά και κοφτερός στην κριτική του όποτε χρειάζεται ,αποτελεί την καλύτερη πρόταση για όσους αντιλαμβάνονται ότι η ιστορία δεν εξαντλείται στα σχολικά βιβλία και κυρίως δεν έχει πρόσημο.
Τέλος διάβασα τους "Εγκυκλοπαιδιστές", ένα βιβλίο αφιερωμένο στους συγγραφείς και εκδότες της Γαλλικής εγκυκλοπαίδειας στα χρόνια του Διαφωτισμού.
Στο λεξικό αυτό περιλαμβάνονται πάνω από πενήντα χιλιάδες λήματα αλλά και οδηγίες για να αντιμετωπίσει κάποιος την τότε καθημερινόυητα.
Εδώ ας πούμε μαθαίνει κανείς για τους "ξεσκατιστές" του Παρισιού ,ένα λίαν ευυπόληπτο και χρήσιμο επάγγελμα της πόλης όπου σε κάθε γωνία παρείχετο η υπηρεσία της αποσκάτωσης (και γλωσσοπλάστης!) των υποδημάτων έτσι ώστε κάποιος ευγενής άφοβα να μπορέσει να πραγματοποιήσει μια επίσκεψη χωρίς να μείνει αποτυπωμένη η παρουσία του στο χαλί ακόμη και όταν αυτός θα είχε φύγει.
Αυτά τα λίγα για αυτό το δίμηνο.
Και ένα μελωδικό κλείσιμο από τον αμερικάνικο νότο.
Κατόπιν διάβασα το εκπληκτικό ιστορικό βιβλίο για τον Αριστείδη Στεργιάδη τον Ύπατο αρμοστή Σμύρνης επί Μικρασιατικής καταστροφής.
Ο Στεργιάδης είναι αμφιλεγόμενη και αινιγματική προσωπικότητα αλλά πάντοτε ότι και να διάβαζα γι αυτόν είχε μια αρνητική νότα στο κλείσιμο.
Εδώ γίνεται μια παράθεση καταθέσεων από εννιά διαφορετικά άτομα τα οποία καλύπτουν όλες τις οπτικές γωνίες από πλήρη απόρριψη μέχρι και καθολική αποδοχή, κάτι εξαιρετικά χρήσιμο για την ιστορική μελέτη.
Παράλληλα θυμόμαστε για άλλη μια φορά την τραγωδία της φυλής μας που συνέβη επειδή έτσι κάποιοι αποφάσισαν. Δυστυχώς αυτό συνέβη ερήμην των ανθρώπων που ήταν άμεσα εμπλεκόμενοι και τελικά οδηγήθηκαν στον ξεριζωμό
Διάβασα επίσης το Ανατολή Δύση του Σαλμάν Ρούσντι.
Ξέρετε του κάποτε καταδικασμένου από τους φανατικούς ισλαμιστές εξαιτίας του βιβλίου του "σατανικοί στίχοι".
Σήμερα η θανατική του καταδίκη έχει αρθεί και ζει ελεύθερος στο Λονδίνο και χωρίς μάλιστα σωματοφύλακες.
Το βιβλίο αυτό μιλάει σε μικρές ιστορίες για την καθημερινότητα που αντιμετωπίζουν οι μουσουλμάνοι στη χώρα τους ή στη Δύση εξ ου και ο τίτλος.
Παλιά έκδοση και χωρίς ιδιαίτερο βάθος οι ιστορίες .
Σειρά είχε το εκπληκτικό βιβλίο του Μαζάουερ "Τα Βαλκάνια".
Κατά τη γνώμη μου ο Μαζάουερ είναι ο κορυφαίος εν ζωή ιστορικός και έχουμε ανάγκη την καθαρή ματιά του σε θέματα που μας αφορούν άμεσα.
Εδώ παρουσιάζει μια συνοπτική ιστορία των βαλκανίων με την παράλληλη εξιστόρηση του πώς δημιουργήθηκε εθνική συνείδηση σε πολλές κοινωνικές ομάδες που συνοικούσαν στην περιοχή.
Φιλέλληνας αλλά και κοφτερός στην κριτική του όποτε χρειάζεται ,αποτελεί την καλύτερη πρόταση για όσους αντιλαμβάνονται ότι η ιστορία δεν εξαντλείται στα σχολικά βιβλία και κυρίως δεν έχει πρόσημο.
Τέλος διάβασα τους "Εγκυκλοπαιδιστές", ένα βιβλίο αφιερωμένο στους συγγραφείς και εκδότες της Γαλλικής εγκυκλοπαίδειας στα χρόνια του Διαφωτισμού.
Στο λεξικό αυτό περιλαμβάνονται πάνω από πενήντα χιλιάδες λήματα αλλά και οδηγίες για να αντιμετωπίσει κάποιος την τότε καθημερινόυητα.
Εδώ ας πούμε μαθαίνει κανείς για τους "ξεσκατιστές" του Παρισιού ,ένα λίαν ευυπόληπτο και χρήσιμο επάγγελμα της πόλης όπου σε κάθε γωνία παρείχετο η υπηρεσία της αποσκάτωσης (και γλωσσοπλάστης!) των υποδημάτων έτσι ώστε κάποιος ευγενής άφοβα να μπορέσει να πραγματοποιήσει μια επίσκεψη χωρίς να μείνει αποτυπωμένη η παρουσία του στο χαλί ακόμη και όταν αυτός θα είχε φύγει.
Αυτά τα λίγα για αυτό το δίμηνο.
Και ένα μελωδικό κλείσιμο από τον αμερικάνικο νότο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου