Η ΣΑΡΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΟΠΑΔΙΣΜΟΥ

Θέλω να μιλήσω για τον οπαδισμό. Αυτόν που ισοπεδώνει τα πάντα και αναδεικνύει τη νίκη αυτού που υποστηρίζουμε σε αυτοσκοπό και μας επιτρέπει να μετέλθουμε κάθε μέσον για να το πετύχουμε. Ο οπαδισμός χρόνια τώρα συντηρείται στους αθλητικούς χώρους και δη στο ποδόσφαιρο και εκολαπτόμενος εκεί ,εύκολα μεταγγίζεται σε συγγενείς ή μη χώρους όπως είναι η πολιτική ,δανείζοντας στοιχεία από το τελετουργικό του όπως χρώματα ,συνθήματα ,τραγούδια αλλά και φανατική προσήλωση ταυτόχρονα. Ο οπαδός συνήθως διατηρεί και άλλες ποιότητες και άλλες ιδιότητες που όλες μαζί ,αμαλγαματικά δημιουργούν αυτό το εκρηκτικό μείγμα το οποίο κάθε ευνομούμενη κοινωνία το αποστρέφεται , αλλά ταυτόχρονα κάθε μορφή εξουσίας επιθυμεί να το έχει με το μέρος της.

Έτσι ,ένας οπαδός μπορεί να είναι και ρατσιστής αλλά ο ανεπιθύμητου χρώματος παίκτης της ομάδας παραβλέπεται και συχνά ανάγεται και σε ήρωα αφού όλα του τα "μειονεκτήματα " διαγράφονται χάριν του υπέρτατου σκοπού ,που είναι το μεγαλείο της ομάδας. Βέβαια ,αν διαπράξει αυτός ο αθλητής το λάθος και μετακινηθεί σε άλλη ομάδα ,τότε εύκολα θα πάμε να τον αποδοκιμάσουμε και ενίοτε αν το χρώμα της επιδερμίδας του το επιτρέπει ,θα του πετάξουμε και μπανάνες.

Κάπως ανάλογη θα μπορούσε να είναι η περίπτωση εθνικιστών οπαδών που θα αναγκαστούν να κάνουν τα στραβά μάτια όταν η ομάδα τους φέρει κάποιον τούρκο ή κάποιον αλβανό να αγωνιστεί στην ομάδα. Γιατί ως γνωστόν ,ο "δικός μας " βαπτίζεται στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ (που είναι τα οπαδικά μας χρώματα) και εξαγνίζεται. Έχω ακούσει συχνά να γίνεται αναφορά σε τούρκο παίκτη ,πόσο καλό παιδί είναι μόνο και μόνο επειδή αγωνίζεται με τα χρώματά της ομάδας μας.Σε περίπτωση όμως που τον αντιμετωπίσουμε ως αντίπαλο (για παράδειγμα ,σε επίπεδο εθνικών), τότε το πράγμα αλλάζει. Εκεί όμως που κυριολεκτικά χάνεται κάθε μέτρο μπροστά στον οπαδισμό ,είναι η πολιτική. Σε αυτόν τον τομέα ,και ειδικά στη χώρα μας ,ο οπαδός είναι πρόθυμος να υποστηρίξει ως αρχηγό ,κάποιον που μερικά χρόνια πριν κόντεψε να του διαλύσει το κόμμα .

Σε άλλη περίπτωση, ακόμα χειρότερα, είναι σε θέση να υποστηρίξει για αρχηγό ,ένα παχύδερμο της πολιτικής που ενώ ως υπουργός οικονομικών έχει κυνηγήσει ανηλεώς κάθε εργαζόμενο και συνταξιούχο πολίτη ,ο ίδιος ακούγεται ότι έχει αποταμιεύσει εκατομμύρια ευρώ. Είναι χρήσιμοι λοιπόν οι οπαδοί, γιατί με την τυφλότητα τους συντηρούν ένα σύστημα και το βοηθούν να προχωρεί και να ισοπεδώνει ότι υγιές βρίσκεται στο διάβα του.

Η μόνη λύση βρίσκεται στη νέα γενιά. Αυτή που για πρώτη φορά θα ψηφίσει τώρα και που πρέπει να αποτινάξει έγκαιρα την ιδιότητα του "ανήλικου γέρου" που το ίδιο το σύστημα με τα πρότυπα του και τις εύκολες επιλογές του την έχει καταδικάσει .Το ηχηρό ράπισμα θα έρθει από την αυτενέργεια και την πρωτοβουλία των παιδιών αυτών ,μέσα από τη διεκδίκηση μιας νέας παιδείας χωρίς έτοιμα σχήματα και προκατασκευασμένες απόψεις.Μιας παιδείας που δε θα φτιάχνει οπαδούς αλλά φιλάθλους. Που δε θα δημιουργεί πειθήνια κομματικά όργανα ,αλλά ενεργούς πολίτες διαποτισμένους από τη θέληση της συμμετοχής και της αναγνώρισης του άλλου και κυρίως γεμάτους ενδιαφέροντα και ταγμένους στην αναζήτηση της βελτίωσης τους. Καλό Πάσχα σε όλους