Έτσι λοιπόν σήμερα θα παρουσιάσω τα βιβλία που ολοκλήρωσα μέσα σε αυτό το τρίμηνο και που μερικά ομολογουμένως μου άφησαν εξαιρετική εντύπωση.
Ξεκινώ λοιπόν με τον ιστορικό Γ.Δερτιλή ,ο οποίος εξέδωσε ένα βιβλίο εφαπτόμενο της ιστορίας μεν ,άκρως βιωματικό δε.
Το πήρα για να βάλω μερικές ψηφίδες στο μωσαικό που λέγεται ,παλιά Αθήνα ,στο χρονικό πλαίσιο που σε αυτή την πόλη ζούσαν και ανέπνεαν οι αγαπημένοι μου γονείς.
Δυστυχώς το πόνημα του Δερτιλή τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα αποδείχτηκε κατώτερο των προσδοκιών , καθότι όπως ανέφερα και πιο πάνω είναι τελείως προσωπικού χαρακτήρα οι αφηγήσεις και δεν προσθέτουν κάτι σε όποιον ψάχνει ένα ψήγμα ιστορίας ακόμη για να το προσθέσει στις γνώσεις του.Βέβαια ο συγγραφέας είναι τίμιος και από την αρχή ξεκαθαρίζει πως ότι γράφει , το κουβαλούσε χρόνια μέσα του και απλώς θέλει να το μοιρασττεί με τον κόσμο.
Παράλληλα διάβαζα και την "αναλφάβητη" του σουηδού Γιόνασον ,ο οποίος με είχε κυριολεκτικά αφήσει άφωνο με τον εξαιρετικά πρωτότυπο εκατοντάχρονο που πήδηξε από το παράθυρο και εξαφανίστηκε.
Και σε αυτό το βιβλίο ακολουθείται η ίδια συνταγή με μπόλικη παραποιημένη ιστορία, άφθονο χιούμορ και γκροτέσκα ανάπτυξη.
Το βιβλίο είναι καλό και αν κανείς το διαβάσει πριν τον εκατοντάχρονο θα του κάνει μεγάλη εντύπωση. Αν το διαβάσει δεύτερο θα το βρει ελαφρώς κατώτερο του προηγουμένου. Εδώ τα πάντα έχουν να κάνουν με μια πυρηνική βόμβα και πόσο ευκολο είναι να εξαφανιστεί και να κάνει το γύρο του κόσμου δίχως η ανθρωπότητα να πάρει είδηση.
Ευφάνταστο ,αντιρατσιστικό ,έξυπνο και πρωτότυπο αρκεί όπως είπαμε να μην έχεις διαβάσει το πρώτο.
Κατόπιν αποφάσισα να αφοσιωθώ στον Ισίδωρο Ζουργό που όπως έχω γράψει και στο παρελθόν τον θεωρώ τον κορυφαίο εν ζωή έλληνα συγγραφέα.Τον γνώρισα και από κοντά σε μια παρουσίαση που έγινε στον Ιανό και ομολογώ ότι η ήδη καλή εικόνα που είχα μέχρι τότε γι αυτόν τον συγγραφέα ενισχύθηκε και εμπλουτίστηκε και με άλλα συναισθήματα υπερθετικής απόχρωσης.
Διάβασα λοιπόν την "ψίχα εκείνου του καλοκαιριού" ,ένα βιβλίο που όπως ο ίδιος εκμυστηρεύτηκε ,είναι και το αγαπημένο του.
Το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα φόρο τιμής στην παιδική ηλικία, την ηλικία εκείνη που τα πάντα φωτίζονται από ένα άλλο φως ,που τα κράσπεδα των πεζοδρομίων είναι δύσβατα φαράγγια πάνω στα οποία ισορροπούμε, που οι σκιές στο δωματιο τις νύχτες είναι τέρατα τα οποία με κάποιο μαγικό τρόπο τα διώχνουμε κρύβονταςε την ύπαρξή μας κάτω από μία κουβέρτα.Αυτή λοιπόν την τρυφερή ηλικία μας την εξιστορεί εδώ ο Ζουργός σε ένα βιβλίο όμως που σε καμιά περίπτωση δεν υπόσχεται τη συγγραφική πανδαισία που θα ακολουθήσει.
Τα "αποσπάσματα από το βιβλίο του ωκεανού" ήταν το επόμενο βιβλίο του Ζουργού που μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ολοκλήρωσα.Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα η ανάγκη του συγγραφέα να πει παραμύθια .(Αλλωστε τι ωθεί έναν συγγραφέα να γράψει ,αν όχι η διάθεση να πει ένα καλοφτιαγμένο παραμύθι;) Τα παραμύθια αυτά μάλιστα θα τα αφήσ.ει όλα στο τέλος να αιωρούνται έτσι ώστε ο καθένας μας κάποτε να τα συνεχίσει και να δώσει το τέλος που εκείνος επιθυμεί. Καλοδουλεμένες ιστορίες όλες τους μπλέκουν το φανταστικό με το ρεαλιστικό και απογειώνουν τη φαντασία καθότι όλα τους γίνονται αντικείμενο αφήγησης μέσα σε ένα καράβι που δεν πιάνει ποτέ λιμάνι και μάλλον ποτέ δεν το βλέπει η μέρα.
Τέλος , το μυθιστόρημα με το οποίο αρχίζει να μας προιδεάζει για το τι θα επακολουθήσει, "Ο Φράουστ".
Όπως δείχνει και ο τίτλος έχουμε μια αλληγορία πάνω στη γνωστή ιστορία του Φάουστ ,δοσμένη και προσαρμοσμένη όμως κάτω από το πρίσμα της ανάγκης της συγγραφικής αναγνώρισης. Εδώ ο συνάπτων τη συμφωνία με το διάβολο ,αμαρτάνει εν αγνοία του αφού απλώς οικοειοποιείται ένα χειρόγραφο που από ότι φαίνεται δεν το διεκδικεί κανείς.Μόνο που αυτό το χειρόγραφο , θα εκδοθεί σε βιβλίο και θα αποφέρει στον πρωταγωνιστή μας , δόξα ,πλούτη και αναγνωρισιμότητα. Κάπως έτσι θα ξεκινήσει η ανάγκη για διατήρηση στο φως των προβολέων και τότε με τον ίδιο μαγικό τρόπο θα έρθει και δεύτερο χειρόγραφο το οποίο θα απλώσει και άλλο τη φήμη του συγγραφέα αλλά και θα διεισδύσει βαθύτερα μέσα στο είναι του ,αλλοιώνοντάς τον δραματικά .Δε σκοπεύω να το παρασθέσω μέχρι τέλους ,θα πω μόνο πως το βρήκα φρέσκο ,πρωτότυπο και πανέξυπνο.
Τον "κύκλο" τον είχα εντοπίσει σε μεγάλο βιβλιοπωλείο να βρίσκεται σε ντάνες και να περιμένει ως best seller που το προορίζουν να καταναλωθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα από το αδηφάγο κοινό του εύπεπτου βιβλίου.
Υπέκυψα λοιπόν και το αγόρασα και για να πω την αμαρτία μου ,το βρήκα τόσο ενδιαφέρον ώστε να το τελειώσω σε δύο μέρες παρά τις πεντακόσιες και βάλε σελίδες του.Είναι μια μίξη 1984 ,ίντερνετ ,φέισμπουκ και θρησκείας μαζί. Χωρίς να επιδιώκει να δρέψει λογοτεχνικές δάφνες αποτελεί μια εξαιρετική κοινωνιολογική ανάλυση της σημερινής εποχής,ίσως και της αυριανής.
Εμβόλιμα δάβασα το ψυχολογικοκοινονιωλογικό πόνημα του Ιωσαφάτ περί παντρειάς. Σίγουρα δεν αγοράζεις το βιβλίο αυτό προσπαθώντας να αντιληφθείς αν πήρες τη ζωή σου λάθος ,ούτε πρόκειται να σου δώσει απάντηση αν έκανες καλά που παντρεύτηκες.
Απολαυστικό και επεξηγηματικό σε κάποια σημεία ,ιδιαίτερα βαρετό και επαναλαμβανόμενο σε άλλα ,παρόλα αυτά ,χρήσιμο για όσους επιδίδονται σε τέτοιου είδους αναλύσεις.
Ο Μάρτης έκλεισε με τα Έθιμα Ταφής ,ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα από μια πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα την Χάνα Κεντ ,η οποία τοποθετεί την ιστορία της στην Ισλανδία του περασμένου αιώνα και ορμώμενη από ένα πραγματικό γεγονός περιγράφει την καταδίκη σε θάνατο και την εκτέλεση μιας γυναίκας που κρίθηκε ένοχη χωρίς ποτέ κανείς να καταλάβει γιατί.
Με πρωταγωνιστή το χειμώνα που βρίσκεται πανταχού παρών σε κάθε σκηνικό ,η Κεντ καυτηριάζει τα πάντα που μπορεί να χαρακτηρίζουν μία κλειστή κοινωνία του περασμένου αιώνα. Αντιφεμινισμός ,κοινωνικός ρατσισμός ,θρησκοληψία και άλλα πολλά παρελαύνουν μέσα από αυτό το υπέροχο βιβλίο που κολοφώνα του έχει τη στιγμή της εκτέλεσης και τα συναισθήματα που σου αφήνει ανεξίτηλα μέρες μετα αφού το έχεις διαβάσει.
Βάζω αυτό το κομμάτι που το αγαπώ για να γλυκάνω την παγωνιά του χειμώνα που μου άφησε το τελευταίο βιβλίο
