ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ 2013

Πάει και το διαγώνισμα της ιστορίας . Για να κανουμε και λίγο λογοπαίγνιο ,πέρασε στην ιστορία. Άφησε πίσω του όμως τις γνωστές παράπλευρες απώλειες. Για πολλοστή φορά δεν μπόρεσα να καταλάβω ,πως ένας τομέας που αποτελεί ενδεικτικό καλλιέργειας ,όταν εξελιχθεί σε μάθημα, δημιουργεί τόσο μεγάλη γκάμα αντιδράσεων στους υποψηφίους από λιποθυμικά επισόδια μέχρι τάσεις αυτοκτονίας. Αυτό που εξάγω σαν δευτερεύον συμπέρασμα μετά από τόσα χρόνια διδασκαλίας είναι πως όσες φορές και αν επισημάνεις κάτι που πρέπει να προσεχτεί για να μη γίνει λάθος, όταν έρθει η ώρα του, πάνω από το πενήντα τοις εκατό των υποψηφίων θα έχει κάνει το ακριβώς αντίθετο και θα το έχει απαντήσει λάθος. Πιο συγκεκριμμένα ,αναφέρομαι στον ορισμό της Κοινωνιολογικής Εταιρείας όπου σαφώς και πρέπει να αναφερθεί το Λαικό κόμμα το οποίο φυσικά και είναι ένα παράγωγο αυτής της Εταιρείας. Άλλωστε όταν σε προηγούμενο κεφάλαιο μαθαίνουμε ότι για πρώτη φορά στις εκλογές κατέβηκαν οι Κοινωνιολόγοι ,υποτίθεται ότι αντιλαμβανόμαστε ότι οι ένοιες Λαικό κόμμα και Κοινωνιολόγοι είναι ταυτόσημες. Μια άλλη επισήμανση είχε από καιρό γίνει στο "από που γράφουμε και που σταματάμε" όταν έχουμε κωδικοποιημένες αναφορές στην εκφώνηση του θέματος. Όταν λοιπόν μας ζητάνε να γράψουμε μέχρι το Στρατιωτικό Σύνδεσμο ,εννοείται ότι το τέλος της απάντησής μας είναι ακριβώς το σημείο που αρχίζει ο Σύνδεσμος ο οποίος θεωρείται κάτι δεδομένο ,άρα δεν περιλαμβάνεται στην απάντηση. Εις μάτην όμως και αυτή η παρατήρηση αφού πλήθος μαθητών έσπευσε να το γράψει θεωρώντας ότι κατ'αυτό τον τρόπο αποδεικνύεται η ευρυμάθεια και η ολοκληρωτική γνώση του βιβλίου. Παρατηρείται δε πολλές φορές το φαινόμενο ,επειδή οι λανθασμένες απαντήσεις υπερτερούν των σωστών ,να επανέρχεται το Υπουργείο Παιδείας και να αποδέχεται ως σωστές απαντήσεις, και τις σωστές και τις λανθασμένες.Μύλος δηλαδή. Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά αλλά οι μέρες για τα παιδιά είναι εξαιρετικά φορτισμένες και σε κάθε περίπτωση η όποια άστοχη επιλογή τους δεν οφείλεται σε αυτά αλλά σε ένα σύστημα που τα αντιμετωπίζει σαν λογιστικά μεγέθη. Καλή επιτυχία λοιπόν και είθε κάποτε μετά από εξετάσεις να γράφουμε επισημάνσεις για το πόσο εύστοχα ήταν τα θέματα και πόσο τα ευχαριστήθηκαν οι υποψήφιοι.

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ 2013

Απαντήσεις Ιστορίας Θέμα Α1 α. Πολιτοφυλακή της Κρήτης σελ. 216 Η πολιτοφυλακή της Κρήτης είναι ο πρώτος στρατός του νησιού (1907) ο οποίος εξελίχθηκε αργότερα σε αξιόλογη δύναμη και πήρε μέρος στους βαλκανικούς πολέμους του 1912 1913. Η πολιτοφυλακή αποτελείτο από Έλληνες αξιωματικούς οι οποίοι προηγουμένως είχαν παραιτηθεί από τον ελληνικό στρατό. (το τελευταίο από τη σελ. 215). β. Κοινωνιολογική Εταιρεία σελ. 93 Σοβαρότερη από όλες τις αριστερές ομάδες ήταν η Κοινωνιολογική Εταιρεία ,η οποία ξεκίνησε … οι οποίοι παρείχαν κριτική υποστήριξη στους Φιλελευθέρους. ( Εδώ βάζουμε και το λαικό κόμμα γιατί όπως τιο αναφέρει και στον ίδιο τον ορισμό ,το λαικό κόμμα είναι αποκύημα της κοινωνιολογικής εταιρείας). γ. Συνθήκη του Νειγύ σελ. 140 Το Νοέμβριο του 1919 υπογράφηκε η συνθήκη του Νειγύ … είχαν μεταναστεύσει πριν την υπογραφή της συνθήκης). Θέμα Α2 α. 4 γ. 1 δ. 5 ε. 3 ζ. 2 Θέμα Β1 Σε αυτή την απάντηση επειδή μας ζητά πολιτικές εξελίξεις από το τέλος του πολέμου του 1897 ,αρχίζουμε την απάντηση μας από την τελευταία παράγραφο της σελίδας 84 «Ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 που τελείωσε με ολοκληρωτική ήττα …» και συνεχίζουμε με τους ιάπωνες στην επόμενη σελίδα τερματίζοντας την απάντηση μας στον « περιορισμό της γραφειοκρατίας». Σε καμία περίπτωση δε χρειάζεται να αναφερθούμε στην εκδήλωση του κινήματος στο Γουδί. Θέμα Β2. Σελ. 250 Στην Ευρώπη πρωτεργάτης του αγώνα ήταν ο Κ.Κωνσταντινίδης… με τηλεγράφημα που έστειλε στον Λ. Τρότσκι ζήτησε επίσημα την υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Κωνσταντινίδης από την Κερασούντα που αναφέρεται στη σελίδα 148 δεν επηρεάζει την απάντηση μας και δε χρειάζεται να αναφερθεί. Πρόκειται για τον Γ. Κωνσταντινίδη ο οποίος ,είναι πατέρας του και ισόβιος δήμαρχος Κερασούντας. Θέμα Γ1. Για πολλοστή φορά επιλέγεται θέμα από το πρώτο μάθημα της ενότητας ,κάτι που μόνο τυχαίο δεν είναι όπως έχουμε επισημάνει. Πρώτη φορά εγκαινιάζεται ερώτηση με συνδυασμό από δύο εντελώς διαφορετικά κεφάλαια.. το πρώτο και το δεύτερο. Το θετικό είναι ότι τα υποερωτήματα είναιι εντελώς ευδιάκριτα και δε θα δυσκολέψουν τους μαθητές που είναι σε θέση να ερμηνεύσουν την ερώτηση. α. Οι πρακτικές των ιδιοκτητών των τσιφλικιών απαντώνται με αναφορά στο κείμενο της σελίδας 43 ,όπου πληροφορούμαστε ότι τα τσιφλίκια της Θεσσαλίας αγοράστηκαν από πλούσιους Έλληνες του εξωτερικού … προκαλώντας μερικές φορές και τεχνητές ελλείψεις. Σε αυτό το σημείο θα προσθέσουμε και υλικό από το κείμενο Α του Παπαδημητρίου όπου θα πούμε ότι οι νέοι τσιφλικάδες ήταν απαιτητικότεροι από τους Τούρκους εφόσον από τους Τούρκους αναγνωριζόταν τουλάχιστον η κυριότητα της οικίας και της περιοχής ενώ οι νέοι ιδιοκτήτες ζητούσαν και ενοίκιο.Όποιες ενστάσεις και να υπέβαλαν οι χωρικοί υπήρξαν μάταιες γιατί οι νέοι ιδιοκτήτες επιδείκνυαν το έγγραφο αγοραπωλησίας που κατείχαν. β. Κατόπιν περνάμε στη σελίδα 81 και κάνουμε την αναφορά σύγκριση των θέσεων Τρικούπη – Δηλιγιάννη στο θέμα των τσιφλικιών δηλαδή «στα εδάφη της Θεσσαλίας στα οποία κυριαρχούσε η μεγάλη ιδιοκτησία , οι τρικουπικοί υποστήριζαν τους μεγαλογαιοκτήμονες , ενώ οι δηλιγιαννικοί προσπάθησαν χωρίς τελικά να το κατορθώσουν ,να χορηγήσουν γη στους αγρότες και πήραν μέτρα για τη βελτίωση της θέσης τους. Εδώ συμπληρώνουμε από την ιστορία του Ελληνικού Έθνους ότι ο Τρικούπης δε θέλει τη διανομή των κτημάτων στους καλλιεργητές γιατί φοβάται ότι έτσι θα εκδιώξει το κεφάλαιο των Ελλήνων του εξωτερικού.Εστιάζει σε μεθόδους προσέλκυσης του κεφαλαίου και προτείνει να μείνει η κατάσταση ως έχει. Αντίθετα ,πάντα σύμφωνα με το ίδιο κείμενο ,ο δηλιγιάννης ο οποίος διατηρεί έχθρα κατά των , όπως τους αποκαλεί, πλουτοκρατών της διασποράς ,προτείνει απαλλοτρίωση ενός μέρους των τσιφλικιών υπέρ των καλλιεργητών τους, Το νομοσχέδιο που κατέθεσε ο Δηλιγιάννης στη Βουλή το 1896 ήταν και η πρώτη επίσημη αναγνώριση από πλευράς ελληνικού κράτους ότι υπήρχε πρόβλημα μεγάλης γαιοκτησίας στη βόρεια Ελλάδα ,αυό που αποκλήθηκε , «θεσσαλικό πρόβλημα ». γ. Τα προβλήματα και οι διεκδικήσεις των κολίγων βρίσκουν την απάντησή τους στο κείμενο από την ιστορία του Νέου Ελληνισμού. Εδώ εκμεταλλευόμαστε όλο αυτό το κείμενο μεταφέροντας το σε πιο σύγχρονο λόγο αναφέροντας όλα τα επιχειρήματα των κολίγων και δίνοντας έμφαση στην αναφορά για την κατάργηση της δουλοπαροικίας στη Δανία από το 1788 , κάτι που αποτελεί επίκληση στο συναίσθημα του Γεωργίου του Α’ καθότι προέρχεται από τη Δανία. Η εξέλιξη του ζητήματος από το 1907 μέχρι το 1910 βρίσκει απάντηση στο βιβλίο στη σελίδα 43 , οι πρακτικές αυτές…έγινε στο χωριό Κιλελέρ/ Θέμα Δ1. Σελ. 158 α. Η αστική στέγαση ξεκίνησε από την Αθήνα … σελ 159 σε προσφυγικές οικογένειες για τη στέγασή τους. Στο σημείο που κάνουμε αναφορά στην Καισαριανή εντάσσουμε εμβόλιμα το κείμενο του Τζόκα και αναπτύσσουμε πλήρως τις συνθήκες που επικρατούσαν για τους κατοίκους εκεί. Β. σελ. 159 Εδώ αναφερόμαστε στους εύπορους και τους άπορους πρόσφυγες και ολοκληρώνουμε μέχρι το τέλος του μαθήματος βάζοντας εμβόλιμα όταν γίνεται αναφορά για Νέα Σμύρνη , Καλλίπολη το κείμενο του Τζεδόπουλου και όταν γίνεται αναφορά στους άπορους το κείμενο του Morgenthau. Κρατάμε την τελευταία πρόταση για επίλογο. Έτσι , σε άθλιες συνθήκες , επρόκειτο να ζήσουν για πολλά χρόνια.

ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ λίγο διαφορετική

WHEN THE WIND BLOWS λέγεται η ταινία και τη σκέφτηκα σήμερα που τόσο ανάγκη θα είχαμε από λίγο αεράκι να φυσήξει για να δροσιστούμε .Όχι τέτοιο αεράκι όμως. Το έργο αυτό είναι καρτούν και γυρίστηκε τον καιρό που ο ψυχρός πόλεμος βρισκόταν κυριολεκτικά στο απώγειο του. Εδώ βλέπουμε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι στην αγροτική Αγγλία που μέσα στη σπηλαιώδη του άγνοια συνεχίζει να μην αντιλαμβάνεται πως ο κόσμος έχει καταστραφεί από πυρηνική έκρηξη και συνεχίζει να ζει αγνοώντας ακόμη και τις πιο στοιχειώδεις προφυλάξεις. Όμως κάπως έτσι δε θα γινόταν και αν στα αλήθεια συνέβαινε κάτι τέτοιο ; Ποιoς θα είχε σωστή ενημέρωση για να αντιμετωπίσει μια τέτοια καταστροφή ; O Winston Churchil είχε κάποτε πει ότι μετά τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο ,οι ζωντανοί θα μακαρίζουν τους νεκρούς. Εδώ ο παραγωγός δε φτάνει σε τέτοια περιγραφικά σημεία και μάλιστα κλείνει την ταινία πολύ γλυκά αφήνοντας να επιπλεύσει το μήνυμα της αγάπης που είναι τελικά ίσως το μόνο αποκούμπι που μένει σε μας τους θνητούς ακόμη και μετά θάνατον. Με μουσική David Bowie. Αριστουργηματικό. Στο φινάλε ,κάντε practise στα αγγλικά σας.

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Πολλές φορές μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης γίνονται αναφορές στις θρησκείες των άλλων με τρόπο έμμεσα απαξιωτικό. Λειτουργώντας πάντα πάνω σε μία politically correct πλατφόρμα μας θυμίζουν πόσο διαφορετικές είναι οι χώρες αυτές που δεν τις έχει αγγίξει ο περίφημος πολιτισμός της Δύσης με τον εκτός πάσης κριτικής ,χριστιανισμό του. Και όντως ,αν το σκεφτούμε ,καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως πράγματι πρέπει να υπάρχει κάποιο έλλειμα δημοκρατίας εφόσον αν όποιος μιλήσει κατά του Ισλάμ σε κάποιες τουλάχιστον χώρες ,καταδικάζεται σε θάνατο.Παράλληλα στα ανθρώπινα δικαιώματα στο θέμα της ανατομίας των γεννητικών οργάνων της γυναίκας υπάρχει ένα τεράστιο ταμπού της κοινωνίας με απώερο αποτέλεσμα να πρέπει να περάσουν μέσα από τον ακρωτηριασμό ,την εκτομή ,για να θεωρηθεί μια γυναίκα "καθαρή". Τα παραδείγματα είναι πάμπολα και σίγουρα συμπεραίνουμε πως η δημοκρατία δυτικού τύπου και κάποιες θρησκείες όπως για παράδειγμα το Ισλάμ ,δε συμβαδίζουν. Όμως εδώ ,στον υπέροχο δυτικό μας κόσμο ,συμβαδίζει η εκκλησία με τις δημοκρατικές προσταγές ή βρισκόμαστε κατα βάθος και εδώ μπροστά σε μια "ελέω θεού" κοινωνία ; Τείνω να πιστέψω πως ισχύει το δεύτερο. Κεκαλυμμένο μεν αλλά υπαρκτό. Είμαστε η μόνη χώρα που η Ανάσταση γίνεται πρώτο θέμα στις ειδήσεις όλων των καναλιών .(π.χ με κατάνυξη εορτάστηκε από σύσσωμη την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία...)όπως επίσης ίσως η μόνη δυτική που κράτος και εκκλησία δεν έχουν ακόμα διαχωριστεί. Θεωρείται αυτονόητο ότι όταν ένας ναός εορτάζει ,οι γύρω δρόμοι κλείνουν με τις ευλογίες της τροχαίας και της αστυνομίας ,η δε λειτουργία μεταδίδεται στη διαπασών από τα μεγάφωνα του ναού αδιαφορώντας για την ηχορύπανση που δημιουργείται. Ποιος να τολμήσει να μιλήσει άλλωστε που αυτομάτως θα θεωρηθεί εχθρός της θρησκείας του Γένους και των ιερών παραδόσεων. Εδώ βέβαια η ομοιότητα με τον μουεζίνη του Ισλάμ γίνεται εξόφθαλμη. Παράλληλα σε ένα καθεστώς προαιρετικής παιδείας όπως είναι το λύκειο ,ο εκκλησιασμός είναι υποχρεωτικός , μη λαμβάνοντας υπόψη ότι τέτοιες πρακτικές καθιστούν την προβαλλόμενη λειτουργία απωθητική και φέρνουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Τελειώνοντας και για να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις, πιστεύω ακράδαντα στην αναζήτηση του ανθρώπου και στην προσπάθεια του ταύτισης με το Θείο. Όμως αυτό πετυχαίνεται μέσα από την κατάνυξη ,την εσωτερικότητα και την εσωστρέφεια.Είναι κάτι που δεν διατυμπανίζεται και κυρίως δεν επιβάλεται με το ζόρι. Σίγουρα καμιά κρατική εξουσία δε θα μας δώσει απαντήσεις για το υπερβατικό αφού δεν έχει καταφέρει να μας δώσει απαντήσεις σε πιο απτά πράγματα. Άλλωστε σε μια από τις απαντήσεις του στους διώκτες του, ο Κύριος τόνισε πως το δικό του βασίλειο δεν είναι του κόσμου αυτού άρα και προφανώς δε χρειάζεται τις αβάντες του κόσμου αυτού. Κλείνω με ένα υπέροχο θρησκευτικό κομμάτι του Βαν

ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Σύνηθες φαινόμενο πλέον να ζούμε ,θεωρώντας πως κατευθύνουμε τη ζωή μας ενώ την ίδια στιγμή ταυτιζόμαστε με ζωές άλλων. Αυτό βέβαια γίνεται ασυνείδητα μέσα από προβολές παιχνιδιών,ειδώλων της σόου μπίζνες και του αθλητισμού ,ριάλιτυ προσωπικοτήτων (λέμε τώρα) και ούτω καθ'εξής. Έτσι μεγαλώνουμε μέσα σε συγκεκριμένα καλούπια και εμφανίζουμε προδιαγεγραμμένες συμπεριφορές άρα και εύκολα προβλέψιμες και αντιμετωπίσιμες από την κρατική εξουσία. Πολλοί στο χώρο της τέχνης έχουν ασχοληθεί με την προβολή του ανθρώπου στη ζωή ενός άλλου. Εντελώς πρόχειρα μου έρχεται στο μυαλό το in the cage του Henry James όπου η ηρωίδα της ιστορίας , μια τηλεγραφίστρια ,κλεισμένη σε ένα γραφείο σαν κλουβί στο ταχυδρομείο ,ζει κυριολεκτικά μέσα από τα τηλεγραφήματα που στέλνει ,τις ζωές των άλλων. Ο λόγος όμως για τον οποίο γράφω αυτό το άρθρο είναι μια ταινία γερμανικής παραγωγής ,με τίτλο "οι ζωές των άλλων " όπου με φόντο το κομμουνιστικό καθεστώς της κυβέρνησης Χόνεκερ και τις παρακολουθήσεις της μυστικής αστυνομίας ( Στάζι) , απομονώνεται ένας ανθρώπινος χαρακτήρας ο οποίος επιτελώντας το άχαρο έργο της παρακολούθησης ταυτίζεται σιγά σιγά με τα θύματα του και στο τέλος αλλάζει στρατόπεδο. Ύμνος στην ελπίδα και την ανθρωπιά αλλά και ταυτόχρονα και αποκάλυψη για το πως λειτουργούσαν κάποια συστήματα με σκοπό να ελέγξουν τον άνθρωπο. (Όχι πως τα δικά μας τα φιλελεύθερα δεν λειτουργούν περίπου έτσι...)

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Έφυγε άλλος ένας μήνας άρα άλλη μία δόση του σπιτιού αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Προσπαθώ εδά και καιρό να βρω ρυθμό ανάγνωσης αλλά τα πράγματα δε μου έρχονται όπως ακριβώς θα ήθελα. Αυτό το μήνα το Εδιμβούργο είχε την τιμητική του. Η πόλη θεωρείται από τις πιο στοιχειωνένες στην Ευρώπη ( για όποιον ενδιαφέρεται γι αυτές τις δοξασίες ). Με αυτή την αφορμή λοιπόν αγόρασα το The town below the ground, ένα βιβλίο αφιερωμένο στην αρχιτεκτονική δομή του Εδιμβούργου που ταυτόχρονα γίνεται και κοινωνική του. Όχι όμως τόσο ανά περιοχές όως γίνεται συνήθως στις πόλεις αλλά ανά ορόφους . Πράγματι από το δεκατοπέμπτο αιώνα ,η πόλη αυτή έφτασε να έχει κτίρια ύψους μέχρι δεκατεσσάρων ορόφων με έντονα διακριτή την κοινωνική διαστρωμάτωση ανά όροφο και με καταληκτικό σημείο ότι βρισκόταν κάτω από το έδαφος όπου εκεί ζούσαν οι ζητιάνοι ,οι εγκληματίες ,οι πόρνες και όλοι οι απόκληροι. Ήταν φυσικό λοιπόν σε αυτή την πόλη που εκτεινόταν κάτω από την πόλη ,να υπάρχη αυξημένη θνησιμότητα προκαλούμενη από βίαιους θανάτους ,κάτι το οποίο σύμφωνα με τη λαική δοξασία στοίχειωσε την πόλη σε βαθμό μάλιστα που τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια το εκμεταλλεύονται και τουριστικά. Ανεξαρτήτως του πως βλέπει κανείς τα πράγματα ,το βιβλίο έχει πολύ ενδιαφέρον. Κατόπιν διάβασα ένα βιβλίο ειδικού ενδιαφέροντος για το θέμα της εξόντωσης των Εβραίων ,που πάντα με σιγκινούσε και ποτέ δε μου έλυσε την απορία πως ανέχτηκε η ανθρωπότητα να το αφήσει να γίνει. Πρόκειται για " Το Άουσβιτς ,όπως το εξήγησα στην κόρη μου" από τις εκδόσεις Πόλις. Είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος. Αυτά που μια οικογένεια κουβαλάει σαν μυστικά και τα ψυθιρίζει μακριά απ'τα παιδιά γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι με κάποιο ανεξήγητο τρόπο τα παιδιά ξέρουν. Κάποιος όμως πρέπει να αποκαλύψει την αλήθεια επίσημα και αυτό το βιβλίο μας αφηγείται πως γίνεται αυτή η επίσημη αποκάλυψη. Τέλος ξαναγυρίζοντας στο Εδιμβούργο ,διάβασα το flesh market close του Ian Rankin ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με βάση και πρωταγωνιστή την πόλη όπου για όποιον την έχει επισκεφτεί οι περιπέτειες του αστυνόμου Ρέμπους ,του ήρωα του βιβλίου είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξαναδιαβεί τα σοκκάκια και τα καλντερίμια της πόλης. Ο τίτλος του βιβλίου είναι και όνομα υπαρκτού δρόμου στο κέντρο της παλιάς πόλης και ταυτόχρονα το μέρος που συμβαίνουν κάποα εγκλήματα που ζητούν διαλεύκανση. Ο Ράνκιν ,άνθρωπος της εποχής μας πίσω από την ιστορία βάζει πάντα ένα μεγάλο κοινωνικό θέμα και το προβάλει. Εδώ το θέμα είναι ο ρατσισμός η μετανάστευση και η ξενοφοβία. Τελικά δεν διαφέρουμε τόσο πολύ ,όσο μακριά και αν ζούμε.

ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ

Περίεργος τίτλος για να ξεκινήσει κανείς αλλά έτσι και αλλιώς πάντα κάτι κρύβεται πίσω από τις λέξεις που είναι λίγο διαφορετικό από αυτό που οι ίδιες οι λέξεις λένε Γράφω λοιπόν σήμερα για να εκθέσω κάτι που έχω παρατηρήσει προσέχοντας ενδελεχώς την καθημερινότητα των ανθρώπων στην προσπάθειά μου να βελτιωθώ. Βλέπω πως παρά την προσπάθεια που γίνεται να προβάλουμε τα θετικά της φυλής μας όλο και βγαίνουν στο προσκήνιο αρνητικές συμπεριφορές. Είμαστε δυστυχώς αρκετά εαυτούληδες για να παραμερίσουμε το ατομικό μας όφελος και την ευχαρίστηση προς χάρη του κοινωνικού καλού. Για παράδειγμα αν καπνίζουμε ,θα ανάψουμε τσιγάρο μέσα σε κλειστό χώρο με την πρώτη δοθείσα ευκαιρία ενώ ο αιθουσάρχης θα κοιτάζει συνωμοτικά απ'την άλλη μεριά. Αν οδηγούμε ,με μεγάλη άνεση θα παρκάρουμε πάνω στο πεζοδρόμιο κλείνοντας οποιαδήποτε δίοδο για κάθε ενδιαφερόμενο να περάσει φυσιολογικά χωρίς να θέτει σε υποψηφιότητα το άμεσο άνοιγμα της διαθήκης του. Για να το κάνουμε ακόμα χειρότερο δε ,θα βάλουμε το υπέροχο απαστράπτον με ζάντες αλουμινίου και διπλή εξάτμιση, όχημά μας πάνω σε ράμπα αναπήρων. Φυσικά δε λέω άν είχαμε κινητό ,γιατί όλοι έχουμε και μάλιστα (εμού περιλαμβανομένου),τελευταίας τεχνολογίας. Ε αυτό θα το χρησιμοποιήσουμε όπου νάναι χωρίς καμία ένδειξη ευγένειας για τους γύρω. Θα μιλήσουμε με στεντόρεια φωνή με τη μαμά μέσα στο λεωφορείο τονίζοντας τη δοσολογία κύμινου που πρέπει να βάλει για να πετύχουν τα σμυρνέικα σουντζουκάκια , θα βάλουμε τη συσκευή να χτυπάει με τον ύμνο του Ολυμπιακού (ή του Παναθηναικού προς πρόληψη παρεξηγήσεων), θα το ξεχάσουμε ακόμη ανοιχτό σε μια συναυλία ή σε μια κηδεία πιστεύοντας ίσως η ομηγυρις το απολαμβάνει. Όταν δε μας πιάσουνε τα ντέρτια θα ξυπνήσουμε όλη τη γειτονιά επιστρέφοντας στις πέντε το πρωί με το στερεοφωνικό του αυτοκινήτου στη διαπασών. Ηθικό δίδαγμα ; Είμαστε λαός κοινωνικά καθυστερημένος . Η κουλτούρα της συνύπαρξης δεν μας αγγίζει ή αργεί να φτάσει σε μας. Σίγουρα έχουμε άλλα προτερήματαως λαός αλλά δεν είναι τα πάντα στη ζωή συμψηφισμός. Κλείνοντας ,τις προάλλες διάβασα σε μία γελοιογραφία του Αρκά που έλεγε :Είναι μεγάλη τύχη να γεννηθείς Έλληνας. Είναι μεγάλη τύχη να πεθάνεις Έλληνας. Το ενδιάμεσο όμως είναι μεγάλη δυστυχία. Καλό μας Πάσχα Και ένα αισιόδοξο κομμάτι από μια από τις σταθερές αξίες της παγκόσμιας μουσικής.