Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

SUMMERTIME IN PRAGUE



Η ελληνική συνεισφορά στο ταξίδι που λέγεται μουσική.
Το άκουσα πρόσφατα στον" εν λευκώ ", μου άρεσε και το παρουσιάζω.

josh rouse - Flight Attendant / eat pray love soundtrack



Εύθραυστο, ονειρικό ίσως αυτό που μένει περισσότερο από την ταινία.
Για να είμαι πιο ακριβής από την ώρα που το άκουσα, και είναι αρκετά στην αρχή, η προσοχή μου είχε αποσπαστεί στο να καταφέρω να βρω αυτό το κομμάτι.
Όπως φαίνεται , το βρήκα.

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Ο ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ JOHN LOCKE ΚΑΙ Η ΜΟΥΝΤΖΑ

Γυρίσαμε πίσω για τα καλά


Δραστηριοποιηθήκαμε στις δουλειές μας ,τα σχολεία άνοιξαν ,τα κανάλια προωθούν το νέο πρόγαμμά τους , άρχισε το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και πιάσαν θέση στις επάλξεις και οι "αγανακτισμένοι".
Οι αγανακτισμένοι που μας θύμισαν τι σημαίνει ειρηνική διαμαρτυρία και το έκαναν τόσο πειστικά ώστε έσπασαν τα νεύρα των φίλων μας των φυλάκων της τάξης οι οποίοι στην παλιομοδίτικη μούντζα ( αλήθεια που τον θυμήθηκαν αυτόν τον ξεχασμένο τρόπο ένστασης;), αντέταξαν το εξίσου παλιομοδίτικο αλλά διαχρονικό και πάντα με απτά αποτελέσματα ξύλο.


Πολλοί πολιτικοί εξανέστησαν για τις διαμαρτυρίες του κάσμου αλλά αυτό που τους πείραξε περισσότερο ήταν ...  η μούντζα.
Επαναλάμβαναν διαρκώς πως είναι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού και ότι όποιος τους λοιδωρεί πάει ενάντια στην εκφρασμένη έκφραση του κόσμου.
Εδώ όμως μπαίνει ένας κορυφαίος πολιτικός και φιλόσοφος ,στυλοβάτης του φιλελευθερισμού δηλαδή του μοντέλου που έχουν υιοθετήσει τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις μας, ο  John Locke , που έζησε σχεδόν τριακόσια χρόνια πριν.
. Υποστήριξε λοιπόν ο Locke πως μία κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνά χωρίς τη συναίνεση των κυβερνομένων.
Σύμφωνα με τον Λοκ ο άνθρωπος έρχεται στη ζωή με τρία απαράγραπτα δικαιώματα, αυτά της ζωής της ελευθερίας και της περιουσίας. Η εκάστοτε κυβέρνηση έχει πάρει εξουσία από το λαό να προστατεύει αυτά τα δικαιώματα .
Στην περίπτωση που αυτό δε γίνεται ,ο λαός έχει κάθε δικαίωμα να ανατρέψει την κυβέρνηση.
Μας θυμίζει τίποτα αυτό άραγε ;


H ζωή και η ελευθερία των πολιτών πάντα ήταν έρμαια στις ορέξεις της κάθε εξουσίας .( Θυμάται μήπως κανείς την περίπτωση του Σορίν Ματέι του ρουμάνου βομβιστή στο φιάσκο της οδού Νιόβης πως από νοσηλευόμενος με αμυχές βρέθηκε νεκρός στο δωμάτιο του και κανείς δεν είπε τίποτε;)
Τώρα τελευταία όμως υπό αίρεση έχει μπει και το θέμα των περιουσιών των πολιτών τις οποίες υποτίθεται ότι ο καπιταλισμός ,το μοντέλο διακυβέρνησης μας δηλαδή, προστατεύει.
Φορολογηθήκαμε λοιπόν, ξαναφορολογηθήκαμε επί του φορολογηθέντος ,μετά φορολογήθηκαν τα αυτοκίνητά μας μετά ο αέρας που εκτοπίζουν όταν κινούνται και τώρα ύστερα από την επίθεση στους ημιυπαίθριους ,που κατέληξε σε φιάσκο, σειρά εχουν πάλι οι κατοικίες.
Ως απλός πολίτης νοιώθω ότι κάποιος με εκδικείται μόνο και μόνο επειδή υπάρχω ,αλλά μέχρι νομοτελειακά να με οδηγήσει στην εξόντωση, μου τα παίρνει.
Το δε πρόσχημα είναι " η πατρίδα ", την οποία ετσι και αλλιώς έχω υπηρετήσει ,όπως και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι από κάθε πόστο. Ως στρατιώτης ,ως φορολογούμενος ,ως εργαζόμενος ,ως ψηφοφόρος και πάει λέγοντας .


Ξαναγυρίζουμε λοιπόν στη μούντζα που από αυθόρμητη αντίδραση του λαού μας στις προσωπικές προσβολές έγινε σύνθημα στο φτωχό έτσι και αλλιώς οπλοστάσιο των εξουθενωμένων, αγανακτισμένων πολιτών οι οποίοι με κάποιο τρόπο έπρεπε να αντισταθούν στην απαξίωση και την κοροιδία του κράτους.
Τι είναι όμως η περιβόητη μούντζα ;
Σύμφωνα με μια ιστορική εκδοχή , τίποτα άλλο από την προσπάθεια του μεγάλου αναθεματιστή (δεύτερος τη ταξει στην Οθωμανική αυτοκρατορία) να περικλείσει με τις ανοιχτές παλάμες του όσο περισσότερους χριστιανούς μπορούσε, ώστε να υποφέρουν από την κατάρα που ξεστόμιζε εναντίον τους.
Αυτή τη μούντζα επιστρατεύουμε λοιπόν ως το μοναδικό μας όπλο απέναντι σε ανθρώπους που κάποτε είχαν τον John Locke ως ευαγγέλιο και τώρα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να απαλείψουν κάθε εισοδηματικό στρώμα ,εκτός από τους έχοντες και τους παραέχοντες.


Όσο για αυτό που αντιτάσσουν ως επιχείρημα οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του Λαού ,ότι δηλαδή πράτουν κατόπιν λαικής εντολής, τους θυμίζουμε ότι αυτή η λαική εντολή τους ανατέθηκε για υλοποίηση άλλου προγράμματος και σε κάθε περίπτωση ,όποιος εκτίθεται δημόσια πρέπει να είναι έτοιμος και να δεχτεί και την κριτική και την αποδοκιμασία και να μην αρκείται στο χειροκρότημα των αυλοκολάκων..
Όπως λέει και ο Ρίτσος σε ένα από τα "μονόχορδα " του : "δεν ήταν χαστούκια, χειροκροτήματα ήταν... σου άφησαν σημάδια ".

ladino song



LADINO είναι τα αρχαία ισπανικά που μιλούσαν οι εβραίοι όταν διώχθηκαν από την Ισαβέλα και κατέφθασαν (κατά ένα μέρος τουλάχιστον ) στη Θεσσαλονίκη.
Είναι η γλώσσα που μιλούσαν ,μαζί με τα ελληνικά ,οι εβραίοι της Federaciόn.

Oi Va Voi Refugee



Μουσική από τους ισραηλινούς ( αυτούς που απλουστευτικά αποκαλούμε εβραίους) OI VA VOI.
Άνθρωποι που καταφέρνουν να μεταστοιχειώνουν την ευαισθησία σε τόσο ωραία μουσική κάτι καλό θα έχουν να δείξουν,έτσι δεν είναι ; (και ας είναι ακόμη και εβραίοι).

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Die Welle - Part 8 (Abspann)



Όσοι έχετε δει το καταπληκτικό αυτό έργο που δίνει απαντήσεις για το πως βρίσκει εύφορο έδαφος ο φασισμός σε δημοκρατικές κοινωνίες, ίσως θυμόσαστε το πινκφλοιντικό μουσικό φινάλε με τους τίτλους να παίζουν για κάνα οκτάλεπτο και αν εύχεσαι να μην τελειώσουν.

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ

Συχνά κάθομαι και σκέφτομαι και αναπολώ τα ταξίδια που έχω κάνει στη ζωή μου.
Κατόπιν σειρά έχει στις σκέψεις μου η μελαγχολία ,γιατί σκέφτομαι τα μέρη που δεν έχω πάει και με πιάνει ένα μπούκωμα.


Συλλογίζομαι πόσα μέρη υπάρχουν στον κόσμο που θα ήθελα να πάω και αντιλαμβάνομαι ότι ο χρόνος ο απαιτούμενος για να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου δεν επαρκεί.
Από την άλλη μου έρχονται στο μυαλό μέρη που έχω επισκεφτεί ,τόποι στους οποίους έστω για λίγο έχω ζήσει, ανθρωποι από άλλους τόπους που έχω γνωρίσει και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μου συνέβη αυτό.
Αν  έπαιρνα μια τεράστια υδρόγειο, την έβαζα σε ένα κατασκότεινο δωμάτιο και άναβα ένα φωτάκι πάνω της σε κάθε μέρος που έχω επισκεφτεί θα σχηματιζόταν μια μαγική εικόνα ,αλλού κατάφωτη, αλλού θεοσκότεινη και σε μερικά σημεία με ένα μικρό φωτάκι να αγωνίζεται να παραμερίσει το σκοτάδι και να κάνει φανερή την παρουσία του.

Σκεφτόμουν πως αρχίζει ένα ταξίδι.
Πως μπαίνουμε σε ένα αεροπλάνο και ξεκινάμε.
Προορισμός μας μια πόλη δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Πετάμε μεσα στη νύχτα. Από κάτω πόλεις κοιμούνται ,ολόφωτα στίγματα , μέσα στη νύχτα!!!
Πόσοι άνθρωποι να ζουν εκεί κάτω που δε θα τους γνωρίσουμε ποτέ.!!!  Άνθρωποι που  μέσα στη γλύκα του ύπνου τους αντιλαμβάνονται σαν ένα τερέτισμα στ΄αυτιά τους το βόμβο του αεροπλάνου μας που περνάει τόσο ψηλά.
Ούτε αυτοί θα μάθουν ποτέ για τη δική μας ύπαρξη.
Είμαστε παράλληλες γραμμές που δεν προοριζόμαστε να συναντηθούμε ποτέ.Κι όμως σαν από σύμπτωση ,σαν από θαύμα με κάποιους συναντιόμαστε.

Το αεροπλάνο κατεβαίνει,είμαστε ήδη αλλού.
Αν κλείσεις τα μάτια σου και σκεφτείς στο μυαλό σου έρχεται το σπίτι σου χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.Δεκάδες ώρες ταξιδιού εκμηδενίζονται απ΄την ταχύτητα της σκέψης που σε στέλνει σε δευτερόλεπτα από εκεί που ξεκίνησες.

Ανοίγεις όμως τα μάτια και είσαι εκεί, μακριά ,στο Ρίο, στο Γιοχάνεσμπουργκ, στη Βομβάη ,στο Μπουένος Άιρες,στο Μπέλο Οριζόντε είσαι παντού ,είσαι πολίτης του κόσμου.
Το αεροδρόμιο εκεί μυρίζει διαφορετικά.Ο καφές αφήνει άλλη αίσθηση ,το φως σίγουρα δεν είναι το ίδιο και οι άνθρωποι που αγνοούσαν και αγνοούσες την ύπαρξή τους είναι δίπλα σου. Μερικοί σε κοιτάζουν κιόλας. Ίσως σε κάποιους να κάνεις και εντύπωση έτσι διαφορετικός που δείχνεις.
Σκέφτεσαι," εδώ είναι το τέλος του κόσμου. Όμως με ποιά κριτήρια;.Να γνωρίζουν τον ελληνικό πολιτισμό εδώ άραγε;"
Αυτή η πατρίδα που τόσο πληγώνει όταν ζεις πάνω της τώρα φαίνεται απροστάτευτη και μακρινή ξαναπαίρνει το σχήμα του όνειρου και του επιθυμητού προορισμού.
Πιάνεις τον εαυτό σου να λέει στους ντόπιους που ρωτάνε αν είσαι αμερικάνος ότι είσαι έλληνας και να το λες και με μια σχετική έπαρση ,αυτή που νόμιζες ότι έχεις πνίξει εδώ και τριάντα χρόνια.
Τα φαγητά εδώ μυρίζουν αλλιώς τα ποτά έχουν άλλη γεύση , το νερό το ίδιο.Όμως τι σημαίνει άλλη γεύση και ποιος καθορίζει την κανονικότητά της άραγε ;
Όσο για τον ουρανό ,είναι και αυτός περίεργος ,σαν να έχει συνωμοτήσει με τη στερεομετρία και τα πάντα δείχνουν διαφορετικά, σαν μέσα από πρίσμα.

Άνθρωποι κυκλοφορούν με ποδοσφαιρικές φανέλες, οι θεοί που λατρεύουν  όμως δεν είναι πράσινοι και κόκκινοι και αν είναι οφείλεται σε σύμπτωση.
Είσαι όμως εκεί και τους βλέπεις και αυτό πιστοποιεί ότι όντως είσαι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, είσαι εκεί που ονειρευόσουνα να πας από παιδί ,εκεί που έκλεινες τα μάτια τα βράδια ,καβαλούσες το άλμπατρος του ονείρου και σε ταξίδευε σε αυτό τον μαγικό τόπο.


Ρωτάς τον εαυτό σου "είμαι στα αλήθεια εδώ ;" και η απάντηση που παίρνεις είναι ,"ναι ,εδώ είσαι ,αλλά σύντομα θα έχεις γυρίσει πίσω".
Και όταν θα έχεις γυρίσει ,θα είναι σαν να μην έφυγες ποτέ ,σαν να μην μετακινήθηκες ούτε ένα χιλιοστό όλη σου τη ζωή.


Θα περιμένεις όμως τα βράδια ,να κλέψεις λίγο από το όνειρο και λίγο από τη σκέψη ,να κλείσεις τα μάτια και να βρεθείς έστω και για λίγο εκεί .Εκεί που το όνειρό σου συνάντησε το παραμύθι και όλα μαζί γίναν για λίγο πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που θα σου επιτρέπει να λες από δω και πέρα πως έχεις ζήσει στο Ρίο ,στο Γιοχάνεσμπουργκ, στη Βομβάη ,στο Μπουένος Άιρες, στο Μπέλο Οριζόντε.


Και όταν ανοίγεις τα μάτια το πρωί δε θα είσαι ποτέ σίγουρος αν το δάκρυ στο μάτι ανέβηκε σε μια προσπάθεια να εκτονώσεις τη θλίψη του γυρισμού ή από τη χαρά της προσμονής πως κάποια μέρα θα γυρίσεις πάλι εκεί.

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

ΒΙΒΛΙΑ ΙΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Μετά από πάρα πολύ καιρό επανέρχομαι με κείμενο.
Θα μιλήσω για τα βιβλία Ιουλίου Αυγούστου  μαζί κάτι σαν δύο σ'ένα δηλαδή.
Τα βιβλία αυτά φέρνουν στο στυλ τους τον αέρα και τη νοοτροπία του καλοκαιριού αλλά τη στιγμή που γράφω γι αυτά είναι Σεπτέμβρης και τα κεφάλια έχουν μπεί για τα καλά μέσα

 Επίκαιρες φωτογραφίες ταξιδιάρικες.Εδώ κάποια πόλη που βλέπει στον Ατλαντικό, από ψηλά.

Ξεκίνησα λοιπόν το ταξίδι αυτών των δύο μηνών ως εξής :
"Πως ο Προυστ μπορεί να βελτιώσει τη ζωή σας", εκδάσεις Παττάκη από τον Αλαίν ντε Μποτόν.
Είναι εκπληκτικό με τι απλότητα ο σύγχρονος αυτός φιλόσοφος προσεγγίζει θέματα δύσκολα και χωρίς να τα κάνει ναίφ τους δίνει μια λιτότητα που τα κάνει προσιτά και όμορφα.
Εδώ μιλάει για τον Προυστ και αυτομάτως δημιουργεί την ανάγκη σε όποιον δεν έχει ποτέ ασχοληθεί μαζί του , τουλάχιστον να ανατρέξει σε κάποιο  βιβλίο του και να το ξεφυλλίσει.
Θα αναφερθώ όμως στον Ντε Μποτόν και αργότερα

Το ίδιο
 Μετά πιάσαμε τα τελείως καλοκαιρινά ,τα αστυνομικά.
Κατόπιν ασχολήθηκα με αυτόν που αποκαλούν τρομερό παιδί της σύγχρονης αμερικάνικης λογοτεχνίας , τον Τζόναθαν Σάφραν Φόερ, ( ξέρετε ,το συγγραφέα του "τρώγοντας ζώα").
Επανέρχεται μέσω των καταπληκτικών (για τις επιλογές τους ) εκδόσεων Μελάνι με το βιβλίο "Όλα έρχονται στο φως".
Ένα μυθιστόρημα με κύριο θέμα την αναζήτηση της πραγματικής ταυτότητας κάποιου (εδώ μάλλον του ίδιου του συγγραφέα ) μέσα από τα ανασκαλίσματα της μνήμης  και τα ξαναζωντανέματα της ιστορίας. Εβραίοι , Πολωνοί Αμερικάνοι, Ουκρανοί μπλέκονται σε ένα μυθιστόρημα σκηνοθετημένο στο τότε και το τώρα που στο τέλος αφήνει ένα ερωτηματικό αν ήταν τόσο καλό όσο φάνηκε ή παρασυρόμαστε από τη συναισθηματική φόρτιση που δημιουργεί.

 Το ίδιο

Διάβασα δύο του Σουηδού Χένινγκ Μάνκελ τον οποίο είχα παρακολουθήσει σε μία συνέντευξη στην τηλεόραση και μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον γιατί σαν βάση βάζει τη σουηδική κοινωνία την οποία καταγγέλλει για διαφθορά και σήψη.Μάλιστα και οι έλληνες δημοσιογράφοι είχαν ένσταση σχετικά με αυτό δηλώνοντας του ότι εδώ στο νότο, τη Σουηδία τη θεωρούμε παράδεισο.Λίγες μέρες μετά συνέβη το μακελειό της Νορβηγίας και έγινε κατανοητό τι εννοούσε ο Μάνκελ όταν μιλούσε για νεανική εγκληματικότητα.
Τα βιβλία τιτλοφορούνταν ",firewall" και" εντολές θανάτου" και ήταν ότι πρέπει για το καλοκαίρι , χωρίς να νοιώθει κανείς ότι προσβάλεται η νοημοσύνη του. Από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Τα αστυνομικά όμως είχαν και συνέχεια.

 Κέρασμα ένα παγωτάκι για το καλοκαίρι που έφυγε.Και θυμηθείτε τη γεύση acaί.

Επόμενο ήταν το "ο Φρόυντ στο Μανχάταν "όπου εδώ μπλέκει η Ψυχολογία του Φρόυντ και του Γιουνγκ στην εξιχνίαση ενός εγκλήματος που συνέβη κατά τη διάρκεια κάποιου διεθνούς συνεδρίου στη Νέα Υόρκη ,το οποίο με τη σειρά του είχε φέρει τους δύο στυλοβάτες της ψυχολογίας από την άλλη μεριά του Ατλαντικού στη Νέα Υόρκη για να δώσουν σειρά διαλέξεων.
Πρωτότυπο. Του Λυκ Μποσί από τις εκδόσεις Καλέντης.
Προτελευταίο έρχεται ένα βιβλίο ειδικού ιστορικού ενδιαφέροντος για την ελληνική ναυτιλία και την ιστορία της. Λέγεται Ατμοπλοία Αιγαίου, Π.Μ. Κουμουρτζής & Σια 1883-1911 από τις εκδόσεις "το δόντι ", του Μ Καιτατζίδη. (Να μην ξεχνάμε και την τέχνη μας )...
Τέλος έκλεισα αυτή τη διμηνία με άλλον ένα Αλαίν Ντε Μποτόν και το " περί του κοινωνικού status ".
Καταπληκτική σκέψη ,διατυπωμένη με ενάργεια ώστε να γίνεται άμεσα κατανοητή.
Φυσικά μας μιλάει για την προσπάθεια των ανθρώπων να αναδειχθούν κοινωνικά και να υπερισχύσουν έναντι των άλλων προβάλοντας όχι την προσωπική τους αξία (όποια και αν είναι αυτή ), αλλά τη θέση τους ,τα ρούχα τους ,το αυτοκίνητο τους κλπ.
Διαβάζοντας το δε μπορείς παρά να δεις με συμπόνοια και οίκτο ανθρώπους που ενώ παριστάνουν τα αφεντικά είναι οι προσδιορισμοί της ελλειματικής προσωπικότητας και της αγωνίας της ανάδειξης του κοινωνικού τους status.
Καταπληκτικό, όπως και όλα τα άλλα που έχει κυκλοφορήσει. (αν δεν κάνω λάθος είναι έξι )
Στα ενδιάμεσα όμως παρέλειψα να αναφέρω πως διάβασα και έναν έλληνα συγγραφέα που τον είχα τρία χρόνια στη βιβλιοθήκη και δεν αποφάσιζα να ασχοληθώ μαζί του .Πρόκειται για τον Δημοσθένη Κούρτοβικ και το βιβλίο του "Τι ζητούν οι βάρβαροι ;"
Πρωτότυπη ιδέα όπου σε ένα βαλκανικό διαγωνισμό λογοτεχνίας παρουσιάζονται τρεις διαγωνιζόμενοι από τρεις διαφορετικές χώρες ,την Ελλάδα, τη Βουλγαρία και τη Σερβία και αφηγούνται το ίδιο ιστορικό γεγονός ,ένα γάμο που βάφτηκε με αίμα κατά τους βαλκανικούς , ο καθένας από τη δική του σκοπιά. Ένα δίδαγμα για το πως γράφεται η ιστορία και παράλληλα ένα μάθημα για το πόσο εύκολα παραμερίζονται οι υψηλές μας θεωρήσεις περί ανθρωπισμού όταν νοιώσουμε πως απειλούνται αυτά με τα οποία πλαστήκαμε πριν αποκτήσουμε τη δυνατότητα της λογικής επεξεργασίας.Με λίγα λόγια ένα αξιοπρόσεκτο βιβλίο και ένας πολύ καλός συγγραφέας.
Αυτά με τις αναγνώσεις του διμήνου.
Μπήκαμε λοιπόν πάλι σε μήνες δουλειάς, όπου κάθε απόδραση για διαβασμα είναι πιο δύσκολη αλλά δε μας έχουν μείναι και πολλα καταφύγια ,έτσι δεν είναι ;.